Jadwiga i Jagiełło 1374-1413. Jeśli ktoś chce wczuć się w epokę, wyobrazić sobie nieprzebyte puszcze, które wtedy porastały Polskę i Litwę, groźne trzęsawiska, rozgardiasz dworu Giedyminowiczów, rozterki młodziutkiej królowej, to niech czyta Szajnochę. Bo to książka działająca na wyobraźnię pisana językiem giętkim, precyzyjnym i obrazowym. Tego u dzisiejszych naukowców już się nie znajdzie. Rozdzieliło się to, co dla szerokiej publiki, od tego co dla wtajemniczonych. Więc jeśli chce się dzieła naukowego pisanego jak powieść, to trzeba przeczytać Szajnochę. Czasy zadzierzgnięcia unii między Polską a Litwą są ciekawe, a Szajnochowy sposób pisania o tym uwodzicielski.

Wrażenie, jakie to dzieło wywarło, i jego poczytność były niezwykłe. Czytali je z zainteresowaniem, a niekiedy wprost z zachwytem zarówno ludzie uczeni, jak i najszersze koła mniej przygotowanych odbiorców. Wymagający Franciszek Wężyk pisał o nim do Kajetana Koźmiana: „Czytam dziś tom drugi Szajnochy Jadwiga i Władysław (sic!) i tę pracę wyżej cenię od Oleśnickiego" ; krytyczny Julian Bartoszewicz określał Jadwigę i Jagiełłę jako „najcelniejsze i największe dzieło Szajnochy"; Teofil Lenartowicz unosił się nad omawianym dziełem, iż „wieszcz tylko, i to na miarę starożytnych, podobne rzeczy pisać może".

Wyd. Drukarnia A.T. Jezierskiego 1902. Stan antykwaryczny jak na ten rok dobry plus - wszystkie kartki zwarte w blokach, tomy z oryginalnymi pieczątkami Szkoły Przemysłowej Czackiego. P.

Bardzo serdecznie polecamy i zapraszamy do skorzystania z innych naszych ogłoszeń.
Możliwość wysyłki kilku pozycji z różnych naszych ogłoszeń jednocześnie, w jednej przesyłce, prosimy o kontakt.