BLUES
Płyta winylowa
Alabama Blues - J.B. Lenoir
Stan bardzo dobry
Okładka nieco uszkodzona
Życie i kariera
Lenoir urodził się w Monticello w Mississippi. Wczesnym latem 1940 roku Lenoir współpracował z artystami bluesowymi Sonny Boy Williamsonem II i Elmorem Jamesem w Nowym Orleanie. Później był inspirowany przez Arthura Crudupa i Lightnin' Hopkinsa. W 1949 roku przeniósł się do Chicago, gdzie Big Bill Broonzy pomógł mu wprowadzić się do społeczności bluesowej. Zaczynał występować w lokalnych klubach nocnych z muzykami takimi jak Memphis Minnie, Big Maceo Merriweather i Muddy Waters, stając się ważną częścią bluesowej sceny w mieście. Lenoir rozpoczął nagrania w 1951 roku dla J.O.B. Records i Chess Records. Jego nagranie "Korea Blues" zostało wydane przez Chess jako wykonał je J. B. i jego Bayou Boys. Jego zespół obejmował Sunnyland Slim, pianista, "Baby Face" Leroy Foster, gitara.
W latach 50. Lenoir nagrywał dla różnych wytwórni płytowych w rejonie Chicago, w tym J.O.B., Chess, Parrot i Checker. Wytwórnie często pisywały jego imię jako 'LENORE'. Do jego bardziej popularnych utworów należały "Let's Roll", "The Mojo" ("The Mojo Boogie", z udziałem saksofonisty J.T. Browna) oraz kontrowersyjny "Eisenhower Blues", który wytwórnia Parrot zmusiła go do nagrania na nowo jako "Tax Paying Blues".Lenoir był znany w latach 50. ze swojego showmanshipu, szczególnie z powodu swoich kostiumów w zebra oraz wysokich tonów głosowych. Stał się wpływowym gitarzystą elektrycznym i autorem piosenek, a jego skłonność do społecznego komentarza wyróżniała go spośród wielu innych bluesmanów tamtego czasu. Jego najbardziej komercyjnie udany i trwały utwór to "Mamma Talk to Your Daughter", nagrany dla Parrot w 1954 roku, który zdobył 11. miejsce na liście Billboard R&B i później został nagrany przez wielu innych muzyków bluesowych i rockowych. W późnych latach 50. nagrywając dla Checker, napisał kilka kolejnych standardów bluesowych.w tym "Don't Dog Your Woman" i "Don't Touch My Head!!!" (1956). [potrzebny cytat] Lenoir i Willie Dixon spotkali się w 1962 roku w domu Lenoira i nagrali 11 piosenek. Dixon nagrał je jako taśmę przesłuchaniową dla Lenoira, aby mógł pojechać do Europy jako część dużych pakietów bluesowych, które wtedy dominowały na europejskiej scenie bluesowej. Według notatek na okładce albumu, siedzieli razem, zrelaksowani i prywatni, rozmawiając, bawiąc się i śpiewając w sposób, który różni się od nagrania w studiu lub w klubie. [potrzebny cytat] W 1963 roku nagrał dla USA Records jako J. B. Lenoir i jego African Hunch Rhythm, mając zainteresowanie afrykańskim perkusją. W latach 1965 i 1966 Willie Dixon nagrał go grającego na gitarze akustycznej z jedynie perkusistą Fredem Below, co było wówczas nietypowe dla sesji bluesowej w Chicago. Niemiecki promotor bluesowy, Horst Lippman, wydał te nagrania na dwóch albumach, Alabama Blues i Down in Mississippi, inspirowanych Ruchem Praw Obywatelskich i Ruchem Wolności Słowa.