Dziennik bez samogłosek to tom będący dopełnieniem Watowskiego pamiętnika mówionego Mojego wiek. Składające się nań trzy części powstały w rożnym czasie i dotyczą różnych faz życia autora: najwcześniejsze, Moralia Wat zaczął pisać w początkach lat pięćdziesiątych. Są one rodzajem pisarskiego notatnika, rejestrującego ulotne myśli, aforyzmy, anegdoty, ale też głębokie uogólnienia na temat kondycji ludzkiej. Drugi chronologicznie, i zarazem nadający tytuł całości, Dziennik bez samogłosek obejmuje teksty powstałe w latach 1963-1965, a więc podczas pobytu Wata w Paryżu i w Berkeley. I wreszcie trzecie w porządku.Kartki na wietrzeto zapiski z ostatnich lat życia poety (1966-1967). Cała późna proza Wata- pisał w swej monografii Tomas Venclova- może być postrzegana jako wielki monolog, który rozwija się wokół przemożnych tematów totalitaryzmu, cierpienia, sumienia i śmierci. Bez względu na to, czym Wat pisał, jakie teksty i jakie tych tekstów skojarzenia przywoływał cokolwiek napisał, odnosi się do jednego z tych wielkich tematów - często do wszystkich naraz.