Ten klejnot wśród apisto, został opisany w 1980 roku przez Kullandera i nazwany na cześć drugiej żony profesora Ludwika K. Agassiz - Pani Elżbiety Cary Cabot Agassiz.
Gatunki tego zespołu charakteryzują się ogonem o kształcie liry oraz jedną lub kilkoma wstęgami brzusznymi poniżej wstęgi bocznej. Pojedyncza wstęga na brzuchu u A. elizabethae jest zwykle bardzo niewyraźna albo nawet niewidoczna. Większość gatunków zespołu ma niskie, gładkie płetwy grzbietowe, choć u A. elizabethae błony przednich promieni są znacznie przedłużone. Ma smukłą budowę ciała, podobnie jak agassizii. Samiec od dolnej szczęki do początku płetwy odbytowej, jest jasno pomarańczowo-żółty, co szczególnie się uwidacznia podczas zalotów. Samiczka jest w kolorze oliwkowym, ale podczas opieki nad narybkiem zmienia kolor na żółty, z kontrastującymi czarnymi plamami na jej bokach.
Zespół ten wykazuje więcej podobieństw do gatunków zespołu iniridae niż zespołu bitaeniata czy agassizii, dlatego też może być uważany za najbardziej pierwotny spośród tych trzech zespołów.
Wszystkie gatunki zespołu elizabethae pochodzą z Rio Negro, z wolno poruszających się strumieni, gdzie woda jest miękka i bardzo kwaśna.