Wszystko co chciałbyś wiedzieć o niebie
Peter Kreeft

Str. 336, stan superowy.

Bez tej książki nie byłoby Tabletek z krzyżykiem Hołowni. Peter Kreeft jest profesorem filozofii, autorem około 60 książek na temat Boga, wiary, teologii i filozofii. Kilka z nich zostało już opublikowanych w Polsce. Jego pisarska metoda jest bardzo interesująca dla czytelnika, ponieważ Kreft wybiera najczęściej zadawane pytania na temat Boga i wiary, a następnie odpowiada na nie, korzystając z zasobów swojej ogromnej erudycji, a zarazem w sposób lekki i błyskotliwy. Niebo to zaś jeden z atrakcyjniejszych tematów. Pytania takie, jak: czy w niebie będzie seks, czy nie będziemy się tam nudzić, jakie będą nasze niebiańskie ciała, czy też, jak pogodzić istnienie nieba z istnieniem piekła, zajmują nie tylko katolików.

Fragmentaryczny fragment:

Co będziemy robić w Niebie?

Chyba o to w pierwszym rzędzie pytają ludzie. Ale tak być nie powinno. To, co robimy, nie powinno być ważniejsze od tego, czym jesteśmy. Nasze współczesne społeczeństwo nastawione na funkcjonalizm wykazuje tendencję, żeby redukować nas do naszych funkcji. Jakie jest pierwsze pytanie, które zadajemy, chcąc się czegoś o kimś dowiedzieć? „Co on robi?” Ale kochając nigdy tego pytania nie stawiamy na początku. Pierwszym pytaniem miłości jest zawsze „Kim jesteś”, a nie „Co robisz”. Bycie jest przed robieniem i realizm miłości nie zgadza się na to, żeby odwracać tę kolejność. Taka jest odwieczna prawda w odniesieniu do Odwiecznej Miłości:

„Można by uznać, że Bóg pragnie jedynie posłuszeństwa wobec pewnych zasad — podczas gdy w rzeczywistości pragnie on ludzi pewnego pokroju”.

Niemniej jednak, chociaż pytanie „Czym się zajmujesz” nie jest pierwszoplanowe, jest ono ważne. Po pierwsze dlatego, że to, co robimy, wywiera na nas wpływ i pokazuje, kim jesteśmy. Po drugie to, co robimy, pomaga nam kształtować nasze ja. Po trzecie, twórcza praca jest pierwszorzędną potrzebą człowieka i nasze konwencjonalne obrazy Nieba są nudne w części dlatego, że nie biorą tego pod uwagę. Granie na harfach i polerowanie aureol jest z pewnością złą odpowiedzią na dobre pytanie. Druga odpowiedź, bardziej filozoficzna alternatywa mówiąca o wieczności abstrakcyjnej kontemplacji niezmiennej prawdy, porusza tylko filozofów (i tylko mniejszą ich część). Trzecia, biblijna odpowiedź - cieszenie się Bogiem (Ps 27, 4) - jest prawdziwa, ale wyobraźnia musi ją ubrać w ciało. Same słowa „cieszenie sie Bogiem” mają sens tylko dla tych, którzy już Bogiem się cieszą, a bardzo znaczna część ludzi wydaje się cieszyć ogromną większością rzeczy znacznie bardziej niż Bogiem. (Po prawdzie, to tylko Bóg w owych rzeczach nas raduje, ale tego nie dostrzegamy).

Możemy nawet, świadomie lub nieświadomie, bać się Nieba, bowiem boimy się nudy. Śmierć jest zatem straszna, gdyż oferuje tylko dwie piekielne alternatywy wobec nudy czy agonii. Ziemia wydaje się znacznie bardziej interesująca niż Niebo, bo uważa się, że w Niebie nie ma nic do roboty. Co należałoby jeszcze zrobić w doskonałym świecie? I jak moglibyśmy być szczęśliwi bez twórczej pracy?

Główna myśl w kwestii odpowiedzi na to pytanie przychodzi z książki Richarda Purtilla Thinking about Religion (Myśląc o religii). W rozdziale dziesiątym — „Jak może wyglądać życie po śmierci? — sugeruje on trzy ludzkie zajęcia w Niebie, i to w następującej kolejności: (1) zrozumienie naszego ziemskiego życia „poprzez Boże światło”, (2) dzielenie życia z wszystkimi innymi ludzkimi egzystencjami oraz (3) eksploracja Boga. Najpierw przeglądamy swoje ubiegłe życie mając Boskie zrozumienie i umiejętność docenienia każdego doświadczenia, dobrego czy złego - przerabiamy ten sens dogłębnie, aż do ostatniej kropelki. Potem postępujemy tak również z wszystkimi innymi egzystencjami, ale od wewnątrz. Poznajemy je dokładniej i bardziej całościowo niż na ziemi znaliśmy najbliższego przyjaciela, bo dzielimy wiedzę Boga o każdym z nas. Gdy wykonamy już do końca te dwa wstępne zadania - kiedy już dzięki wewnętrznemu doświadczeniu znamy, kochamy, rozumiemy i doceniamy wszystko, co ktokolwiek inny doświadczył — dopiero wtedy jesteśmy duchowo dojrzali, żeby zacząć niekończące się i nieskończenie fascynujące zadanie zgłębiania, uczenia się i miłowania aspektów nieskończoności, niewyczerpanej Bożej natury. (..