Wizerunki śląskiego harcerstwa w latach wojny i okupacji

Obok wejścia na zakopiański cmentarz na Pęksowym Brzyzku umieszczono napis: Narody, które tracą pamięć, tracą życie. Treść tego napisu można przyjąć za motto spotkania WSZECHNICY GÓRNOŚLĄSKIEJ w dniu 4 września 1993 roku, poświęconego wizerunkom śląskiego harcerstwa w okresie wojny i okupacji. Było ono ważne nie tylko dla przypomnienia wydarzeń sprzed ponad pół wieku, lecz ważne również dla pełniejszego ustalenia faktów, które wydarzyły się w tragicznym wrześniu 1939 roku oraz w latach 1939-1945. Został także przedstawiony dramatyzm zmagań o postawienie przy katowickim Rynku Pomnika Śląskich Harcerek i Harcerzy.
Frapujące jest pytanie: jak to się stało, że gdy Polska była w potrzebie, tak wielu harcerzy oddało jej to, co najcenniejsze – młode życie. Próbowali na nie odpowiedzieć zaproszeni Autorzy i uczestnicy dyskusji. Przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego, hm. Stefan Mirowski, w dyskusji w czasie spotkania zwrócił uwagę na fenomen postawy harcerstwa w II wojnie światowej. Nigdzie na świecie skautowie nie uczestniczyli w zmaganiach z najeźdźcą tak licznie, jak w Polsce. Jedynie harcerstwo całą swoją strukturą podjęło z nim walkę.
Organizacja harcerska została powołana do życia przez osoby, które na początku XX wieku współuczestniczyły w zmaganiach o odrodzenie Polski. Dla tego pokolenia było oczywiste, że wolności nie otrzymuje się w prezencie, że trzeba ciągle o nią walczyć. Harcerstwo rozumiano jako skauting wzbogacony o patriotyzm. Natomiast w wychowaniu młodego pokolenia harcerzy za najważniejszą zasadę przyjęto nie tylko nawiązywanie do korzeni chrześcijańskich, ale wprost życie zgodne z Dekalogiem.

liczba stron: 125