Cześć, człowieku. To ja — kot, który bardzo chciałby mieć swój dom.

Wiem, że wyglądam na nieufnego. I pewnie trochę taki jestem.
Ale wiesz... to nie dlatego, że nie chcę kochać. Po prostu życie mnie trochę poobijało.

Jakiś czas temu zaatakował mnie ogromny pies. Łapka bolała bardzo — miałem ropień i ledwo chodziłem. Dobrzy ludzie mi pomogli, teraz przechodzę rekonwalescencję. Jestem już wykastrowany, odrobaczony, zadbany. Tylko serce mam jeszcze w rozsypce.

Obecnie mieszkam w domu tymczasowym w Wiśle. Ale to tylko przystanek. Nie mogę tu zostać, choć starają się jak mogą. Potrzebuję swojego człowieka. Takiego, który będzie cierpliwy, spokojny i pozwoli mi zaufać w swoim tempie. Bo bardzo, bardzo chcę się przytulać. Tylko czasem jeszcze się boję.

Szukam domu, gdzie będę jedynakiem — z innymi zwierzętami się nie dogaduję.
Ale jeśli dasz mi szansę, obiecuję być najwierniejszym towarzyszem. Cichym, uważnym, i z sercem bijącym tylko dla Ciebie.

Może to Ty jesteś moim domem?

Z nadzieją i cichym mruczeniem,