Mamy do czynienia z niebanalną i świeża interpretacją koncepcji Martina Bubera. Autora traktuje tę koncepcję jako pretekst do wyrażenia własnego stanowiska w kwestii myślenia współczesnego człowieka o duchowym wymiarze swojego istnienia - Bogu i religii. Stąd chyba wynika owa świeżość recenzowanej pracy. Sam Buber przedstawiony zostaje przez Autorkę jako myśliciel odnoszący się do dwóch tradycji: racjonalistycznej i mistycznej, które prezentowali chasydzi. Do najważniejszych zalet pracy, prócz jej zawartości treściowej i wysokiego poziomu merytorycznego prowadzonych w niej analiz, należy także to, że czyta się ją z zainteresowaniem. Przyczyniają się do tego obrana przez Autorkę forma dialogu z czytelnikiem, a także sposób prowadzonej przez nią narracji: głębokiej i osobistej.