Stary polski obraz olejny malowany na dykcie z 1953 roku sygnowany przez autora. Wymiary samego obrazu 35x50cm bez ramy. Natomiast sama rama jest rownież stara i dębowa.
Henryk Klarowicz (1920-1993), od wczesnej młodości wykazywał talent i umiejętności plastyczne.  Jego wielką pasją było malarstwo, tworzył obrazy olejne i akwarele.

Był uczniem Bolesława Kuźmińskiego (1880-1976), cenionego malarza pejzażysty i portrecisty, a także pedagoga, który w czasie II wojny światowej prowadził tajne nauczanie w swojej Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, a po wojnie wykładał na Kursach Umiejętności Plastycznych.

Henryk Klarowicz, rodowity Warszawiak, z upodobaniem malował urokliwe zakątki stolicy, a szczególnie Stare Miasto, gdzie mieszkał niemal pół życia. Podróżował też po kraju, malując pejzaże różnych jego okolic.

We wczesnym okresie swojej twórczości przeważnie malował pejzaże Mazowsza i mazowieckiej wsi, przedstawiając nie tylko piękno krajobrazu, o różnych porach roku, ale również ginącą już architekturę, stare chaty kryte strzechą czy drewniane wiatraki.

W późniejszym okresie inspirację znajdował w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, który ogromnie lubił odwiedzać. Pociągał go również krajobraz polskich jezior, pobyty na Mazurach zaowocowały wieloma nastrojowymi akwarelami.