5 lipca trafił do nas razem z trójką innych szczeniąt. Gdy go odbierałyśmy, serce pękało – był pogryziony, miał głębokie rany, które trzeba było szyć. Mały, bezbronny, skrzywdzony przez inne psy.
Z pozoru tylko ranki. Ale w kolejnych dniach wyszła ogromna opuchlizna – ugryzienie było głębokie, a stan zapalny utrudniał mu nawet jedzenie.
Musieliśmy dokarmiać go zmiksowaną karmą, bo nie był w stanie normalnie jeść. Zmagał się z bólem, zmęczeniem i ogromnym stresem.

Dziś opuchlizna powoli się zmniejsza. Mały zaczyna wracać do sił.
Ale w jego oczach wciąż jest ten smutek… jakby zapomniał, że świat może być dobry.
Jest delikatny, cichy i nieśmiały w pierwszym kontakcie. Jakby bał się, że znów coś złego się wydarzy.
Ale wystarczy chwila cierpliwości, a tuli się z wdzięcznością całym sobą – jakby chciał powiedzieć: dziękuję, że jesteś.

Jeśli czujesz, że to Ty masz serce gotowe dać mu nowe życie – odezwij się.