Siostra Emmanuelle Wyznania zakonnicy
Przekład Monika Szewc
WYDAWNICTWO ZNAK KRAKÓW 2009
Tytuł oryginału Confessions d'une religieuse
Éditions Flammarion, 2008
Projekt okładki Olgierd Chmielewski
Fotografia na okładce Nicolas Guerin/Corbis
Opracowanie typograficzne Olgierd Chmielewski
Irena Jagocha
Opieka redakcyjna Agnieszka Rudziewicz
Adiustacja Agnieszka Stęplewska
ISBN 978********1250-3
Szczere wyznania „Matki Teresy Kairu”
Wyznania zakonnicy to książka, która mogła ukazać się dopiero po śmierci

niezwykle popularnej siostry Emmanuelle. Szokująco szczera, momentami

wstrząsająca, ale również pouczająca i piękna spowiedź była spisywana przez

ostatnich trzydzieści lat życia siostry.
Siostra Emmanuelle w Wyznaniach.. odtwarza swoje wyjątkowo burzliwe życie, nie

kryjąc żadnych trosk, słabości ani najbardziej intymnych walk wewnętrznych. W

czasach, gdy zakonnice głęboko brały sobie do serca śluby posłuszeństwa, ona

łamała wszystkie zakonne schematy: potrafiła zakląć, kiedy była taka potrzeba i

porządnie kłóciła się z przełożonymi.Zbuntowana i żywiołowa, zaskakiwała

wszystkich szalonymi pomysłami i uporem w dążeniu do ich realizacji. Miała 62

lata, gdy spełniło się jej największe marzenie: opuściła mury klasztoru i

zamieszkała wśród ubogich na przedmieściach Kairu, w miejscu, do którego nie

miała odwagi zaglądać policja. „Wyobraźcie sobie uliczkę tak zawaloną śmieciami,

że nie ma gdzie postawić nogi, mieszkania w starych, podziurawionych kontenerach,

czarne świnie, dzikie psy, wielkie i tłuste szczury, roje much i w samym środku

tego śmietniska stado dzieci . To miejsce stało się jej domem. Zbudowała tam

klinikę położniczą, przytułek dla starców a nawet fabrykę kompostu.
Wyznania. siostry Emmanuelle to fascynująca podróż przez życie niezwykłej

stulatki, która nieustannie zmagała się ze swoimi słabościami, a jednocześnie

poświęciła siebie w służbie innym.
Świadkowie: niepokorni, uparci, święci! Znamy ich dziela, teraz możemy poznać ich

życie.
Szczere wyznania „Matki Teresy Kairu"
Wyznania zakonnicy to książka, która zgodnie z życzeniem autorki ukazała się

dopiero po jej śmierci. Szokująco szczera, momentami wstrząsająca, ale również

pouczająca i piękna spowiedź była spisywana przez ostatnich trzydzieści lat życia

siostry.
Siostra Emmanuelle w Wyznaniach. odtwarza swoje wyjątkowo burzliwe życie, nie

kryjąc żadnych trosk, słabości ani najbardziej intymnych walk wewnętrznych. W

czasach, gdy zakonnice głęboko braly sobie do serca śluby posłuszeństwa, ona

lamala zakonne schematy: potrafila zakląć, kiedy była taka potrzeba, i klóciła

się z przełożonymi.
Zbuntowana i żywiołowa, zaskakiwała wszystkich szalonymi pomysłami í uporem w

dążeniu do ich realizacji. Miała 62 lata, gdy spełniło się jej największe

marzenie: opuściła mury klasztoru i zamieszkała wśród ubogich na przedmieściach

Kairu, w miejscu, do którego nie miala odwagi zaglądać policja. Wyobraźcie sobie

uliczkę tak zawaloną śmieciami, że nie ma gdzie postawić nogi, mieszkania w

starych, podziurawionych kontenerach, czarne świnie, dzikie psy, wielkie i tłuste

szczury, roje much i w samym środku tego śmietniska stado dzieci". To miejsce

stało się jej domem. Zbudowala tam klinikę położniczą, przytułek dla starców, a

nawet fabrykę kompostu.
Wyznania. siostry Emmanuelle to fascynująca podróż przez życie niezwykłej

stulatki, która nieustannie zmagając się ze swoimi słabościami, poświęciła siebie

w służbie innym. PRZEDMOWA
Spędzam Wigilię Bożego Narodzenia w Kairze. Mam szczęście dzie-lić życie ze

śmieciarzami w dzielnicy nędzy, tym bardziej więc czuję, że jestem blisko Jezusa,

który rodzi się w stajni. Zanim pójdę na pa-sterkę, by radośnie wyśpiewywać

„chwałę Bogu i pokój ludziom", piszę pierwsze linijki moich Wyznań. Czy chcę w

ten sposób za sprawą jakiejś wyszukanej harmonii połączyć mój głos ze śpiewem

anielskich chórów? W żadnym razie. Przeciwnie, pragnę opowiedzieć o minio-nych

latach, z ich radościami i łzami, nienawiściami i miłościami, z ich wielkością i

małością. Będę musiała sięgnąć na samo dno kru-chego naczynia, jakim jest własne

serce. Być może idealny obraz mojej osoby, jaki wytworzyły media, straci na

doskonałości. Może niektórzy czytelnicy będą zaskoczeni. Z góry przepraszam, ale

prawda ma to do siebie, że zawiera pewną dawkę okrucieństwa. Moją intencją nie

jest napisanie budującej książki. Chcę natomiast, by to, co powstanie, było

autentyczne.
Wyznać prawdę oto podstawowy cel, który sobie stawiam. Człowiek został stworzony

nagim i dopiero grzech zmusił go do przywdziania figowych liści. Naga wyszłam z

łona matki i oto znowu staję przed światem naga. Czemu ma służyć takie obnażenie?

Czyżby jakiemuś „poszukiwaniu straconego czasu"? Nie. Chodzi mi o osiągnięcie

punktu, w którym zbiega się całe ludzkie doświadczenie. O to, by przyglądanie się

łzom płynącym z dziecięcych oczu, gwałtownym emocjom nastolatki, walkom młodej

kobiety i jej wysiłkom ulżenia ludzkiemu cierpieniu pomogło czytelnikowi zbliżyć

się do własnego serca, tak by mógł on zawołać: „Tak, to ona, ale to także ja!".