Powieści Auderskiej ukazują ten - wbrew pozorom - najmniej stosunkowo przez literaturę rozpoznany, wschodni wariant polskich dziejów - losy Polaków w Związku Radzieckim, których droga do ojczyzny wiodła przez Lenino.

I to przede wszystkim tych, którym historia zadała wyjątkowo trudną lekcję: zróżnicowania pojęcia domu rodzinnego od pojęcia ojczyzny; którym kazała wybierać między ojcowizną a ojczyzną.

Auderska tego dramatu nie wycisza. Przeciwnie, czyni z niego motyw przewodni myśli i przeżyć bohatera. Między rozpaczą a ukojeniem będzie zawsze towarzyszyła mu tęsknota.

Czyż nie ma do niej prawa również człowiek pogodzony ze swoim losem i w nowym życiu na dobre zakorzeniony jak Szymon Drozd? Myślę, że właśnie przez to powieść Auderskiej stanowi pewnego rodzaju katharsis...

W sugestywności ukazania tego okresu nie ma wśród znanych mi utworów żadnego, który mógłby dorównać. Może właśnie dlatego, że za nim stoi , że na naszych oczach wyłania się to wszystko z zawieruchy wojennej i powoli zaczyna uładzać. W epickim rytmie tej prozy wyczuwa się tętno historii, i bicie ludzkiego serca..