Techniki motywacji rekomendowane przez ekspertów jako znakomite i skuteczne często czynią więcej złego niż dobrego. Mierzenie celów tylko dlatego, że da się je zmierzyć, doprowadza do absurdów. Młodzi pracownicy odchodzą, kiedy orientują się, że obiecywane im wielkie możliwości nie istnieją. Motywujące opisy stanowisk są sztuczne i nieprzekonujące. Spotkania, które mają stymulować pracę zespołową, wywołują agresywną grę indywidualnych ambicji. Zarządzanie stało się odhumanizowaną inżynierią przemysłową.

Harry Levinson zadaje drażliwe pytania, których wielu menedżerów wolałoby uniknąć.
Co stało się z prawdziwymi potrzebami pracowników?
Dlaczego ludzie rezygnują z zaangażowania w pracę i choć pozostają w firmie, przestają się w niej realizować?
Czemu tak wielu zarządzających wciąż zakłada, że nikt oprócz nich nie ma prawa wychodzić z inicjatywą?
Co naprawdę przeszkadza pracownikom w podnoszeniu kwalifikacji?
Jak samoocena pracownika ma się do jego oceny w oczach przełożonych?
Jaki poziom rywalizacji w miejscu pracy nie jest toksyczny?