Rozporządzeniem Ministra Obrony ZSRR № 122 z dnia 13 lipca 1954 ustanowiono jednolite odznaki dla wykwalifikowanych specjalistów : sierżantów i szeregowców. Istnieją cztery stopnie : - M - mistrzowska (Специалист — мастер) - 1 - pierwszej klasy (Специалист 1-го класса) - 2 - drugiej klasy (Специалист 2-го класса) - 3 - trzeciej klasy (Специалист 3-го класса) Pomysł odznaki zaproponował pułkownik А.П. Мастеров a miała być nadzorowana przez Komitet Techniczny w Ministerstwie Obrony ZSRR (Техком ГИУ МО СССР). Szkic odznaki zaprojektował A.M. Ильин, artysta z Komitetu Technicznego w Ministerstwie Obrony ZSRR. Odznaka była bita w leningradzkiej mennicy (Ленинградский Монетный Двор) oraz innych. Pierwsze odznaki były wykonane z brązu i mocowanie szpilkami lub nakrętkami. Prawdopodobnie są stosowane do chwili obecnej, jednak w przeciągu czasu, technologia produkcji ulegała zmianom. Stosowano materiały z lekkiego stopu (np. aluminium), nakładano emalię na zimno, wzór pod emalią był różny, stosowano różne rodzaje zapięć.