Dzień dobry, sprzedam pracę Apoloniusza Kędzierskiego pt. ZWÓZKA DRZEWA, tusz na brystolu,
24,3 x 30,5 cm,
sygnowany l.d. "A. Kędzierski",
na odwrocie szkic oł.
z jeźdźcami w pejzażu
Rysunki Kędzierskiego są m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie - głównie sceny rodzajowe i pejzaże; tam też znajduje się akwarela "Zwózka drzewa".
Obraz był notowany na rynku aukcyjnym. Zapraszam do zobaczenia zdjęć i na inne moje ogłoszenia na olx. Obraz pięknie oprawiony w drewnianą ramę w stylu art deco. Oprawa przedwojenna. Bardzo staranna.
Obraz wyceniony przez eksperta z Desy na ok 8 tys. Mogę podesłać wycenę na życzenie. Odbiór osobisty, lub mogę dojechać do 150 km od Poznania, Buku, Pniew. Lub wysyłka specjalistycznym kurierem. Zapraszam do kontaktu.

Biografia Malarza:
Malarz i akwarelista reprezentujący folklorystyczny nurt w sztuce Młodej Polski. Urodzony w 1861 w Suchedniowie, zmarł w 1939 w Warszawie.
Wychowany w Radomiu, warsztatowe tajniki malarstwa poznał dzięki Józefowi Brandtowi, z którym od 1877 spędzał wakacje w jego majątku ziemskim Orońsko. Za radą Brandta, do 1885 pobierał nauki w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Antoniego Kamińskiego. Wspierany finansowo przez Brandta, od 1886 kontynuował studia w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni N. Gysisa. W 1889 osiadł na stałe w Warszawie; w 1894 zajął pracownię przy ul. Senatorskiej 36, z której korzystał do końca życia.

W 1902 odbył podróż po europejskich krajach zwiedzając Belgię, Francję i Włochy, zatrzymując się w Wiedniu i Budapeszcie. Uczestniczył w życiu artystycznym w kraju: został przyjety do grona członków Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", elitarnego ugrupowania skupiającego najwybitniejszych polskich twórców. Przyłączył się też do grupy Odłam, kontestującej w latach 1910-1911 artystyczny profil "Sztuki". Nie zmieniając wypracowanej w okresie modernizmu konwencji obrazowania, usytuował się w latach 1920. na pozycjach konserwatywnych; w 1922 związał się z Pro Arte, ugrupowaniem współdziałającym z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych, postrzeganym jako ostoja wstecznych i epigońskich tendencji w polskiej sztuce międzywojennej. Był ponadto członkiem Klubu Akwarelistów Polskich (od 1911) i Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Swój autorytet artystyczny i organizacyjne talenty wykorzystał jako członek Komitetu TZSP (1894-1896; 1903-1915) i Rady Instytutu Propagandy Sztuki (1930-1939).

Debiut artystyczny Kędzierskiego nastąpił w 1882 w warszawskim TZSP; w 1886 artysta po raz pierwszy prezentował swe prace w krakowskim TPSP. W 1891 jego obraz Astronom Wiejski (Antek astronom) uzyskał w dorocznym konkursie Zachęty III nagrodę; ten sam obraz został wyróżniony w 1893 na wystawie w Chicago i zakupiony do zbiorów muzeum w St. Louis. Za obraz Przesiewanie (1893) Kędzierski otrzymał srebrny medal na Wystawie Krajowej we Lwowie w 1894, a na Wystawie Powszechnej w Paryżu w 1900 - medal brązowy. Duże zespoły swoich prac artysta eksponował w TZSP w Warszawie (1907, 1911, 1912, 1930) i w Poznaniu (1934). W latach 1927-1934 jego dzieła były prezentowane na zagranicznych wystawach organizowanych przez Towarzystwo Szerzenia Sztuki Polskiej wśród Obcych. Większa część jego dorobku artystycznego spłonęła w warszawskiej pracowani podczas działań wojennych w 1944 roku.

Za swą działalność artystyczną Kędzierski został wyróżniony licznymi nagrodami: TZSP (1919, 1921, 1927, 1935, 1936), Polskiej Akademii Umiejętności (1923), I nagrodą plastyczną m. st. Warszawy (1927), wielkim złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929), TPSP w Krakowie (1930) i Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1930). W 1938 r. twórca został uhonorowany Państwową Nagroda Plastyczną. Odznaczono go ponadto krzyżem oficerskim (1923) i krzyżem komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1937).

Uczeń Brandta i Gersona, znakomitego realisty i wybitnego akademika, Kędzierski opanował doskonale warsztat rysownika. Zaskoczył natomiast swych mentorów spotęgowaną wrażliwością kolorystyczną. Olbrzymie wrażenie wywarła na nim wystawa francuskich impresjonistów, którą zwiedzał w Monachium w 1888 roku. Studium oddziaływania światła na barwy stało się ważnym elementem wielu jego obrazów, którym nadawał dekoracyjny walor poprzez płynne kontury uwolnione od obowiązku mimetycznego naśladowania form natury. Choć w repertuarze tematycznym jego sztuki dominowały motywy folklorystyczne, znamienne dla narodowo-ludowego nurtu Młodej Polski, to obrazy natury czystej, "portrety" drzew (Sosna, ok. 1900; Brzozy, 1926; Sosna, 1931), zbliżenia leśnych zarośli i bagiennych szuwarów (Szuwary, 1925), również stanowiły jej istotną część. Skupienie obrazowego kadru na wycinku górskiego stawu (Morskie Oko, 1923), tafli rzeczki (Głazy w wodzie, 1931) czy gęstwinie ogrodowej grządki (Astry i georginje,ok. 1928-29) było przejawem wyznawanej przez polskich modernistów wiary, iż w mikrokosmosie natury odzwierciedla się harmonia universum, odbija istota kosmosu, jego duchowy pierwiastek. Tak dobrane motywy pozwalały też na swobodne operowanie giętkim konturem i analizę gry światła modelującego kształty.

Tematów do malowania poszukiwał Kędzierski podrożując po Opoczyńskiem, Polesiu i ziemi chełmińskiej, penetrując okolice Serocka nad Narwią i Kutna; w 1923 artystę zachwyciło Zakopane. Przede wszystkim jednak Kędzierski opracowywał w wielu wariantach sceny pracy chłopów, połów ryb, zwózkę drewna, żniwa, zbiór owoców (Dziewczyna z dzbanem. Robotna Antosia, ok. 1900; Zwózka drewna, 1922, Piłowanie drzewa, ok. 1925). Najbardziej znane w tej serii prac są wizerunki rybaków z dekoracyjnie rozpiętymi sieciami, uchwycone pod słońce, dekoracyjnie spłaszczone, utrzymane w wąskiej gamie błękitów, fioletów i zieleni dopełnionych rudawymi brązami. (Rybak, 1907; Rybak, 1917; Rybak, 1921). Uwagę malarza przykuwały też często postacie młodych dziewcząt w ludowych strojach, których wzory i desenie przetwarzał w swych obrazach i rysunkach w dekoracyjne układy plam barwnych (Głowa łowiczanki, ok. 1917; Głowa dziewczynki w zapasce). Od 1930 Kędzierski poświęcił się głównie studiom pracownianym malując martwe natury kwiatowe utrzymane w skali zawężonej do tonów zieleni, szarości i brązów. Artysta należał, obok Juliana Fałata, Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Masłowskiego, do bardzo nielicznej grupy polskich akwarelistów, posługując się od 1919 niemal wyłącznie tą techniką. Znamienny dla jego sztuki, gęsty, przerywany, ukośny lub pionowy dukt pędzla nadawał obrazom ulotny, odmaterializowany charakter współgrając z miękkością konturów i dynamizując wewnętrznie kompozycję.

Kędzierski zajmował się także ilustratorstwem; w latach 1880. współpracował jako rysownik z "Tygodnikiem Ilustrowanym", "Tygodnikiem Powszechnym" i "Kłosami". Wykonał też ilustarcje do wielu książek, m.in. Solca W. Daniewskiego (Warszawa 1896), Grzechów dzieciństwa B. Prusa (Warszawa 1896) i "Dwóch bajek" A. Langego (Warszawa 1910). Jego akwarele zdobiły karty wydanej w 1928 powieści W. Reymonta Chłopi. Nie obce mu było także malarstwo monumentalne. Na zlecenie Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości wykonał polichromie w kościołach w Sobocie, Głuchowie, Mydłowie Opatowskim i katedrze we Włocławku (ze Zdzisławem i Stanisławem Jasińskimi). Jego dziełem był fragment plafonu w filharmonii warszawskiej (1901). Udekorował ponadto malarskimi panneaux i fryzami warszawskie kawiarnie i sklepy, m.in. kawiarnię Udziałową, Holenderską, Ludową, Ostrowskiego i Café Mignon, oraz sklep jubilerski firmy Wabińskiego (1912). W dziedzinie sztuki sakralnej wspólpracował z Leonem Wyczółkowskim przy realizacji monumentalnego obrazu Chrystus z królami i biskupami w kościele w Rykach (1915); wykonał też obraz ołtarzowy w kaplicy Św. Krzyża w Krośnie (1930). W zakresie sztuk użytkowych natomiast ciekawiło go wikliniarstwo i ceramika.