Śliczna i wielka, BOMBONIERA

z Alteasser obecnie Stary Zdrój,

dzielnica Wałbrzycha.

Fabryka Porcelany Carl Tielsch

Sygnatura podszkliwna
Carl Tielsch
CT Altwasser
Germany
1934r.

Bombonierka koloru kości słoniowej ELFENBEIN zdobiona motywami kwiatowymi.

Wysokość
10 cm / 15,5 cm z pokrywką

Średnica pokrywki 13 cm
Średnica środkowa 21 cm

Śliczny prezent okolicznościowy dla Konesera.

Porcelana Kolekcjonerska.

1. Porzellanmanufaktur / Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. (1845 do 1917)

Jednym z powodów sukcesu Carla Tielscha od samego początku było to, że miał bardzo duży asortyment produktów, począwszy od zwykłych artykułów gospodarstwa domowego, poprzez porcelanę hotelową, a skończywszy na towarach luksusowych. Ponadto obiekt zawsze miał najlepszych projektantów i dekoratorów. Początkowo Tielsch oznaczał swoje produkty jedynie inicjałami „TPM”, co oznaczało Tielsch Porzellan-Manufaktur . Ponieważ wyglądało to podobnie do „KPM” używanego przez Königlich Preußische Porzellanmanufaktur , najpierw dodano dwa węże owijające się wokół klepki, by od 1847 r. Całkowicie zastąpić je orłem.

Laska to oczywiście kaduceusz. W mitologii klasycznej była to laska noszona przez Hermesa jako posłańca bogów; w ostatnich czasach stał się symbolem zawodu lekarza. Dzięki Jonnowi Bavisowi za informacje.

Pierwszy znak z orłem był podobny do znaku używanego przez Porzellanmanufaktur FA Schumann , firmę z siedzibą w Berlinie-Moabit od 1836 roku. Tielsch bardzo lubił ich wyroby i przez pewien czas kopiował ich styl. Jednak przedstawienie orła również przysporzyło problemów i dyrektor fabryki KPM wysłał skargę do Ministerstwa Finansów. To zmusiło Tielscha do ponownej zmiany znaku w 1850 r. Chociaż nowy znak nadal można było pomylić z „orłem KPM”, Ministerstwo zdecydowało, że jest wystarczająco inny, aby ich zadowolić, i dalsze skargi KPM Berlin zostały odrzucone.

W 1882 r. w wieku 67 lat zmarł członek Izby Handlowej (stąd tytuł „Kommerzienrat”) Carl Tielsch . Sporo jego pracowników i mieszkańców miasta opłakiwało jego śmierć, ponieważ był zaangażowany w wielu pracach socjalnych i wprowadził pracowniczy i rentowy fundusz emerytalny. Jego syn, biznesmen i oficer rezerwy, Egmont Tielsch, również zajmował się działalnością społeczną i wyrobił sobie bardzo dobrą opinię. Kontynuował dzieło swojego ojca i wkrótce mógł zacząć planować dodatkowy zakład produkcyjny w Altwasser, który został wówczas oficjalnie otwarty 1 stycznia 1906 roku.

Ta dodatkowa lokalizacja była również obiektem testowym, a jeszcze w tym samym roku dyrektor zakładu Georg Faist wraz z Fougeronem z Montereau (Francja) i Vereinigte Chamotte Fabriken ⇒vorm. Firma C. Kulmitz ⇒GmbH w Saarau pomyślnie zakończyła próby technologicznej rewolucji: zaprezentowała pierwszy w pełni funkcjonalny i efektywny piec tunelowy do porcelany opalany węglem o imponującej długości całkowitej wynoszącej 64 metry (209,97 ft). Ze względu na swoje wybitne zasługi dla przemysłu, w połączeniu z pracą społeczną, Egmont Tielsch został odznaczony Roten Adlerorden IV. Klasse („Medal Czerwonego Orła 4 klasy”) i podniesiony do parostwa.

Jego nowy tytuł i nazwisko Ritter und Kommerzienrat Egmont von Tielsch dał firmie kolejny wzrost sprzedaży, aw 1913 roku firma osiągnęła szczytową liczbę pracowników zatrudniając 1500 pracowników, w tym 270 garncarzy i 110 dekoratorów. Na krótko przed wybuchem I wojny światowej w 1914 roku katalog wyrobów zawierał 1637 sztuk porcelany. Można by pomyśleć, że jego liczba nie jest imponująca, ale należy pamiętać, że dzbanek do kawy był liczony jako „jednoczęściowy”, nawet jeśli był dostępny w 196 odmianach (wliczając różne rozmiary i zdobienia).

Firma bardzo dobrze przetrwała lata wojny aż do 1917 roku. Władze miejskie wydały wówczas decyzję, aby Tielsch zredukował swoje moce produkcyjne do 60 procent, aby zachować zasoby. A żeby nadrobić utratę dochodów, powinien pomyśleć jeszcze o przekształceniu firmy w korporację, o czym Egmont i tak myślał.

2. Porzellanmanufaktur / Porzellanfabrik C. Tielsch & Co. AG (1917 do 1932)

Po zmianie statusu firmy udziałowcami korporacji zostały znane osoby, jak choćby sam dyrektor Georg Faist . Kolejnym udziałowcem był prowadzony przez braci Arnold dom bankowy Bankhaus Gebrüder Arnold w Dreźnie, który był także właścicielem części firmy ⇒Porzellan- und Feinsteingutfabrik Max Roesler w Rodach (Bawaria). Wreszcie był Hugo Auvera , który sam był jednym z dyrektorów firmy CM Hutschenreuther w Hohenberg (Bawaria).

Auvera wywarła duży wpływ na firmę, na przykład produkty CM Hutschenreuther sprzedawane pod marką „Black Knight” (należącą do amerykańskiego importera Graham & Zenger ) z dodatkiem „Waldenburg Studios” były faktycznie produkowane przez fabrykę Tielscha . W tej konstelacji firma prosperowała aż do krachu na giełdzie w 1929 roku, kiedy prawie wszyscy klienci nie byli w stanie zapłacić za swoje zamówienia. A to spowodowało ciężkie chwile dla firmy, która w 1930 roku była zmuszona do powolnej redukcji zatrudnienia do około 1200 osób. W tym samym roku zmarł Egmont von Tielsch , a jego miejsce w radzie nadzorczej objął jego syn , Herberta von Tielscha .

3. Porzellanfabrik Tielsch & Co., Abteilung der CM Hutschenreuther AG (1932 do 1945)

W 1932 r. Tielsch połączył się z Hutschenreuther (kolejna decyzja pod wpływem Hugo Auvera ), a fabryka w Altwasser stała się oddziałem firmy CM Hutschenreuther , nadal utrzymując stałą liczbę 1200 pracowników. Wszystko szło dobrze przez kilka następnych lat, aż 8 maja 1945 r. miasto Waldenburg zostało zajęte przez wojska rosyjskie i przeszło pod rządy polskie.

Rodzina Tielschów uciekła, tracąc zamek „Reußendorf”; CM Hutschenreuther AG straciła cały zakład w Altwasser i została zmuszona do rozbudowy fabryki ⇒Porzellanfabrik CM Hutschenreuther AG, Niederlassung Arzberg, aby zrekompensować utratę mocy produkcyjnych. Przez krótki czas tamtejsza fabryka nadal używała znaku zawierającego inicjały „CT” z orłem, przykład poniżej.

4. Polska Fabryka Porcelany Tielsch (1945 do 1952)

Początkowo części zakładu zostały rozebrane na rozkaz Rosjan, ale potem zakład wznowił produkcję przy pomocy kilku pozostałych niemieckich robotników. Teraz pod polskim nadzorem i prowadzony przez Jana Kachniewicza , używali jednego z ostatnich znaków Tielscha z dodatkiem „Made In Poland” aż do 1952 roku, kiedy zakład został całkowicie znacjonalizowany. Używali też oznaczenia „Tielsch Wałbrzych”, co niektórych myli, ale należy pamiętać, że miasto Altwasser zostało włączone do miasta Waldenburg już w 1920 roku.

5. Zakłady Porcelany Stołowej Wałbrzych (1952 do 1992)

Udział państwa w biznesie zapewnił fundusze na badania i odnawianie starszych technologii i przez następne czterdzieści lat zakład był jednym z głównych miejsc produkcji polskiej porcelany i zdołał wyrobić sobie bardzo dobrą międzynarodową renomę dzięki swojej jakości i kunsztowi .

6. Zakłady Porcelany Stołowej Wałbrzych SA (1992 do 2007)

Od 1992 roku zakład został reprywatyzowany i przekształcony w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Głównymi udziałowcami są rodziny Świerczyńskich i Kułakowskich , które od dawna są zaangażowane w biznes jako pracownicy i dyrektorzy. W rękach państwa polskiego pozostało 15 proc. udziałów.

7. Fabryka Porcelany Wałbrzych SA (2007 do ...)

Firma została w pełni sprywatyzowana w 2007 roku. Od tego czasu firma stosunkowo skutecznie broni swojej pozycji przed zagraniczną konkurencją, zwłaszcza z Chin.
Obecnie zlikwidowana i czar Fabryki Porcelany został zamieciony pod .. ruiny.

Podczas datowania znaków Tielscha niezwykle ważne jest dokładne sprawdzenie dokładnego znaku i nie wyciąganie pochopnych wniosków. Nawet jeśli znak może wydawać się „podobny” do tego znalezionego pod konkretną datą, sprawdź, czy dokładny znak nie był później używany. Doskonałym przykładem są znaki używane odpowiednio z lat 1875, 1887 i 1909, które wykorzystywały tego samego orła z różnego rodzaju dodatkami. Nie zapominajmy również, że miasto Altwasser stało się częścią miasta Waldenburg w 1920 r., więc można znaleźć znaki Tielscha lub Kachniewicza przedstawiające „Waldenburg/Wałbrzych” zamiast „Altwasser”.

See1405/DC24/H 26