Prześliczna PORCELANA ILMENAU .

Porcelana Kobaltowa zdobiona złoceniami.
BRABANT ( zdobienia brabanckie )
Sygnatura z 1934 r.

Stan bardzo dobry z delikatnymi przetarciami złota.

Filiżanka śred 10 cm wys 6 cm
szer z uchem 12,3 cm

Talerzyk podstawka śred 15 cm

Talerzyk deserowy śred 19,3 cm

Cudowny prezent okolicznościowy.

Egzemplarz KOLEKCJONERSKI.

Wyprzedaż kolekcji.

Ilmenau
Fürstlich-Sachsen-Weimar-Porzellanfabrik (1777–1808)

Biznesmen Christian Zacharias Gräbner założył małą manufakturę 18 czerwca 1777 r., Po otrzymaniu autoryzacji od księcia Karola Augusta i od początku miał problemy finansowe. Gräbner nadal zdołał zatrudnić projektanta Senffa (zwanego również `` Senfft '') oraz Johanna Lorenza Riencka z miasta Eisfeld w 1781 roku, którzy faktycznie pracowali w fabryce do 1800 roku, jednak problemy finansowe wzrosły i było oczywiste, że Gräbner nie był w stanie spłacić pożyczkę, którą otrzymał od Karola Augusta . Książę w 1782 roku przejął małą firmę i przekazał ją pod kierownictwo swojego prywatnego sekretarza Friedricha Johanna Justina Bertucha którym udało się rozwiązać część problemów finansowych, ale poinformował, że fabryka jest skazana na porażkę, jeśli nie uda im się znaleźć eksperta od produkcji porcelany.

Książę zatrudnił więc w 1784 r. Eksperta od porcelany imieniem Franz Josef Weber z miasta Höchst i już po jednym wypaleniu nowy dyrektor był w stanie uzyskać znacznie lepsze rezultaty po zmianie gliny i ulepszeniu glazury. Wkrótce mała fabryka została w pełni zoptymalizowana i była w stanie wytwarzać przedmioty o stałej jakości, więc w 1786 roku książę wynajął fabrykę Gotthilfowi Greinerowi, który przekazał małą firmę w ręce eksperta od porcelany i dekoratora Johanna Siegela . Po pewnym okresie sukcesów fabryka została w 1792 r. Wynajęta przez Friedricha Christiana Nonne'aktóry również wynajmowane fabrykę w Volkstedt od 1767 aż do 1797. W fabryce Ilmenau, okres od 1792 roku aż do 1808 roku można określić tylko jako najbardziej udany okres, ponieważ produkowane elementy podobne do Wedgwoods tak zwanych „Jasperware”, które sprzedawane bardzo dobrze.
Ilmenauer Porzellanfabrik Nonne & Roesch (1808–1836)

Około 1807 roku Nonne ostatecznie zdecydował się całkowicie przejąć fabrykę, więc połączył siły ze swoim zięciem Roeschem, a nowo założona firma kupiła fabrykę od księcia w 1808 roku. Sukces jednak szybko zniknął po śmierci Nonne'a w 1813 roku, ale Roeschowi udało się kontynuować działalność, aż ostatecznie został zmuszony do sprzedaży firmy w 1836 roku.

Ilmenauer Porzellanfabrik GmbH (1836–1930)

W następnych latach fabryka często zmieniała właścicieli i nigdy nie była w stanie odzyskać dawnego statusu; w rzeczywistości było to na krótko przed bankructwem w 1870 r., aż doradca izby handlowej Stücke ostatecznie zainwestował ogromną kwotę 450 000 marek reichsmarki w nowo utworzoną spółkę akcyjną. Wprowadził także nowego dyrektora o nazwisku Gottlob Morgenroth, który prowadził firmę do 1874 r., Kiedy to zastąpił go Hering, który specjalizował się w dekoracjach brokatowych, które okazały się tak skuteczne, że firma musiała otworzyć filię w dawnej tkalni Schmidt & Reinhard w „Stadtilm” części Ilmenau; cała fabryka zatrudniała w 1900 roku około 500 osób.

Hering pozostał dyrektorem do 1902 roku, a następnie został zastąpiony przez Theodora Albrechtaktóry w 1910 roku wprowadził całkowitą elektryfikację fabryki po zainstalowaniu własnej elektrowni. W 1912 roku fabryka została zamknięta na sześć tygodni, ponieważ pracownicy zażądali podwyżki płac. Przyczyną redukcji zatrudnienia były zapewne lata wojny, ponieważ w 1913 r. Liczba zatrudnionych 500 osób spadła do zaledwie 250 w 1916 r., A fabryka została masowo zmodernizowana w latach 1919 i 1920; mniej więcej w tym czasie wprowadzono pierwsze znaki „IPM”, w tym kurę (więcej o tym później). Ale po krachu na amerykańskiej giełdzie w 1929 roku firma stanęła w obliczu różnych problemów, co doprowadziło do całkowitego zamknięcia fabryki w 1930 roku, co spowodowało zwolnienie wszystkich 350 pracowników, nawet jeśli zarząd nadal działał i posiadał prawie cały majątek.
Ilmenauer Porzellanfabrik Graf von Henneberg AG (1930–1949)

Odbyły się różne dyskusje i po rezygnacji kilku członków zarządu postanowiono kontynuować działalność pod nową nazwą i pod nowym kierownictwem. Należy zauważyć, że imię Graf von Henneberg (książę Henneberg) zostało wybrane ze względów historycznych: miasto Ilmenau było dawniej częścią ducy Henneberg, a poprzednia firma już zaczęła używać kury jako części swojego znaku. Nie był zaangażowany żaden członek rodziny Henneberg, jak myląco twierdzą niektóre źródła, ich informacje są prawdopodobnie oparte na pomieszaniu faktów i dat dotyczących ⇒Porzellanfabrik Henneberg & Co. z siedzibą w Gotha, prowadzonej przez członków rodziny Henneberg .

Zresztą, nawet gdyby praca była kontynuowana przy znacznie zmniejszonej liczbie pracowników, to i tak członkowie zarządu zajęli aż do 1934 roku, zanim ostatecznie zdecydowali, że nowym dyrektorem zostanie Emil Lentner . Pod jego kierownictwem firma powoli się odradzała iw 1937 roku ponownie zatrudniała 250 osób; Po wojnie pozostała prawie taka sama liczba pracowników, jak wynika z akt, że w 1949 roku w firmie pracowało łącznie 255 osób.
VEB Henneberg Porzellan Ilmenau (1949–1990)

Wkrótce po nacjonalizacji fabryka przekształciła się w tak zwany „Vorzeigekombinat”, wizytówkę socjalistycznej produktywności, która dostarczała państwu wysokiej jakości towary. Na przykład parlament byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej miał swoją siedzibę w niesławnym „Palast der Republik”; cały kompleks obejmował różne mniejsze restauracje i oczywiście miał specjalny zestaw dla zagranicznych gości. Cała zastawa stołowa użyta w budynku została dostarczona przez ⇒VEB Henneberg Porzellan, a każda restauracja miała swój własny, niepowtarzalny design.

Jako wiodący VEB w kombajnie, fabryka była również odpowiedzialna za różne mniejsze elementy kombajnu, takie jak ⇒VEB Ilmenauer Zier- und Werbeporzellan . Oczywiście oznaczało to, że główna kancelaria i archiwum musiało być trochę większe od innych, gdyż musiało radzić sobie z dodatkową korespondencją. Nawet jeśli fabryka była przez lata stale modernizowana, szybko stało się oczywiste, że pomieszczenia są o wiele za małe i w 1970 roku zaplanowano nową fabrykę w części miasta „Eichicht”, którą oddano do użytku w 1973 roku. Nowa fabryka był znany jako Neues Porzellanwerk Ilmenau (w skrócie „NPI”) i działał również jako urząd nadzorczy ⇒VEB Kunstporzellan Ilmenau aż do Kunstporzellanwerk zamknięty w 1976 roku.
Graf von Henneberg Porzellan GmbH (1990–2002)

Po zjednoczeniu Niemiec fabryka została zmodernizowana w latach 1991–1993; po tym nastąpił drugi etap modernizacji w latach 1996–1997, a ponieważ sytuacja finansowa nie była tak dobra, firma wystąpiła o pomoc restrukturyzacyjną z Unii Europejskiej (sygn. akt C36 / 2000), która została przyznana. W dniu 28 sierpnia 1998 r. Fabryka została sprzedana Rolfowi Froweinowi , byłemu dyrektorowi Thuringia Industriebeteiligungs GmbH & Co. KG , ale pojawiły się problemy z pożyczką z Unii Europejskiej.

We wrześniu 2001 r. Drugi główny wierzyciel reprezentowany przez Thüringer Aufbaubank anulował swoją pożyczkę, a firma musiała spłacić ponad 5,9 mln euro; za złą wiadomością przyszedł wówczas list, w którym z dniem 30 października 2001 r. cofnięto również pomoc restrukturyzacyjną Unii Europejskiej. To było za wiele dla Graf von Henneberg Porzellan GmbH i firma musiała ogłosić upadłość. Postępowanie zostało wszczęte 1 listopada 2001 r. I nawet po tym, jak inwestor z Austrii w lutym 2002 r. Nadal wykazywał zainteresowanie fabryką, cała firma została zlikwidowana.

Wyprzedaż kolekcji.

See/ 2801 / do foto z H 6