Śliczna porcelanowa figurka Psów Myśliwskich.

Porcelana Turyngia

Sygnatura zielona podszkliwna
1932 r.

Wysokość 11 cm
Długość 19 cm
Szerokość 9 cm
Stan bardzo dobry z oznakami wieku

Prześliczny prezent dla Kolekcjonera.

Porcelana dla Konesera.

Grafenthal

[1] : Porzellanfabrik Carl Scheidig KG (1906 do 1972)
Na lata przed założeniem nowej fabryki przez odnoszącego sukcesy biznesmena Carla Scheidiga w okolicy otwarto także kilka innych, jak na przykład ⇒Weiß, Kühnert & Co. lub firmę Unger, Schneider & Co. w Gräfenthal, a także firma Leube & Co. w pobliskim Reichmannsdorfie. Nawet jeśli okolica była idealna dla takiego biznesu, wiele osób uważało, że nie ma on szans w starciu z taką opozycją, kiedy w 1906 roku otwierał ostatnią fabrykę porcelany w Gräfenthal i okolicach. Jednak wszyscy bliscy Carlowi Scheidigowi wiedzieli, że nie został on odnoszący sukcesy biznesmen, który podjął głupie decyzje i oczywiście starannie wybrał obszar. Sama lokalizacja znajdowała się w pobliżu dworca kolejowego, co umożliwiało łatwą dostawę surowców i umożliwiało firmie dość łatwe dostarczanie produktów do dystrybutorów w całych Niemczech. Ponadto duże ilości surowców potrzebnych do zaopatrzenia całego obszaru sprawiły, że jednej fabryce taniej było pokryć swoje potrzeby.

Tworząc zasadniczo asortyment produktów bardzo podobny do asortymentu okolicznych firm, Scheidig dokładnie przeglądał katalogi dostępne w innych placówkach i powoli uzupełniał braki innych firm. Nie minęło dużo czasu, a dealerzy, odwiedzając inne firmy w poszukiwaniu nowości, odkryli, że Scheidig oferuje szeroką gamę produktów, których szukali. Tak jak planował Scheidig , dealerzy zaopatrywali się w innych firmach, a następnie przychodzili do niego, aby dokończyć zakupy – cały obszar w Gräfenthal i okolicach oferował wszystko, czego potrzebowali. Wkrótce do jego firmy dołączyli projektanci i specjaliści z innych placówek, których pociągała oferowana przez niego swoboda pomysłów i projektów; w 1913 roku fabryka zatrudniała już 160 osób.

Minęło sporo czasu, zanim inne firmy zauważyły, że Scheidig zaczął wydawać bezpłatne próbki swoich prac za każdym razem, gdy dealerzy dzwonili i otrzymał już duże kontrakty od dealerów, których przekonała jakość i projekty. Było już jednak za późno na powstrzymanie sukcesu i w 1925 roku udało mu się przejąć fabrykę Steinbrenner & Co. w Reichmannsdorf, którą dalej prowadził jako filię, aby sprostać rosnącemu zapotrzebowaniu. Dzięki pełnym księgom zamówień Scheidig specjalizował się w figurkach i dekoracjach grupowych, co zaowocowało kompletnym asortymentem fantastycznych przedmiotów, które zaczął sprzedawać na całym świecie. Biznes szedł dobrze i w 1930 roku fabryka zatrudniała 250 pracowników, ale już kilka lat później firmie udało się przetrwać II wojnę światową. Obecnie zarządzane przez zarząd dawne szlaki handlowe były reaktywowane jeden po drugim. Wraz z powstaniem Niemieckiej Republiki Demokratycznej w 1949 roku cała branża uległa zmianie i eksport ograniczył się wyłącznie do okręgów socjalistycznych.

Zwłaszcza w pierwszych latach przywódcy ⇒NRD zawsze twierdzili, że ich kraj jest samowystarczalny, jednak po pierwszych latach nowo narodzonego państwa socjalistycznego stawało się coraz bardziej oczywiste, że państwo potrzebuje obcej waluty. Ze względu na dość rozpaczliwą sytuację państwa należało zmobilizować wszelkie możliwe źródła i w 1971 r. zdecydowano, że potrzebny jest plan eksportu na dużą skalę, aby osiągnąć większy przepływ waluty obcej. Jednym z najbardziej obiecujących obszarów zainteresowania była szeroka gama obiektów porcelany i ceramiki zlokalizowanych w kraju. Nie tylko było obecnych wiele znanych nazwisk, ale w zakładach produkowano wszystko, co było potrzebne i poszukiwane w innych krajach. Oczywiście politycy obawiali się, że zaangażowane w nie w pełni znacjonalizowane firmy mogą ponownie wpaść w „postępowanie kapitalistyczne”. Aby tego uniknąć, natychmiast podjęto działania mające na celu zapewnienie całkowitej kontroli państwa nad wszystkimi zaangażowanymi zakładami, dlatego w roku 1972 doszło do największej liczby nacjonalizacji przedsiębiorstw w historii NRD, a jednym z takich zakładów była oczywiście Porzellanfabrik Carl Scheidig ⇒KG , która do tego czasu była nadal spółką prywatną, nawet jeśli znajdowała się pod nadzorem państwa.

[2]: VEB Porzellanfiguren Gräfenthal (1972 do 1990)
Po całkowitej znacjonalizacji firmy przejęto także odpowiedzialność za inne mniejsze obiekty w jej pobliżu. Jak wskazuje nazwa ⇒VEB („Porzellanfiguren” po niemiecku oznacza „figurki porcelanowe”), jego głównym celem była koncentracja na sektorze rynku figurek, podobnie jak inne kombajny w swoich obszarach zainteresowań. Od początków nowego państwa w 1949 r. do 1972 r. wiele projektów i form powoli, ale skutecznie, ze względu na zmienioną sytuację rynkową, zostało wyrzuconych z archiwów. Jednak w okresie własności państwowej do głębokich piwnic fabryki wrzucono jeszcze większą ilość, po prostu dlatego, że fabryka musiała skupić się na prostszych przedmiotach, aby osiągnąć zaplanowaną produkcję, ponieważ znacznie łatwiej było je wyprodukować i sprzedać. Nawet jeśli produkowane dzieła nadal zachowały swój dawny urok i stanowią klasę samą w sobie, ogólny dramatyczny upadek jest aż nazbyt oczywisty, co można zaobserwować w wielu innych obiektach państwowych w tym okresie.

Na krótko przed 9 listopada 1989 r. (upadkiem muru berlińskiego) warunki pracy w Gräfenthal gwałtownie się pogorszyły. Część siły roboczej widziała w końcu nadchodzący koniec państwa, podczas gdy inni po prostu sprzeciwiali się temu, twierdząc, że cała sytuacja była planem propagandowym mającym na celu podważenie morale socjalistycznego. Widząc rosnącą presję, w tym możliwość bójek między robotnikami, dyrektorzy fabryki postąpili jedyną rozsądną rzeczą i aby uniknąć starć między różnymi grupami pracowników, nakazali zamknięcie fabryki i odesłanie ludzi do domów do godz. sytuacja się uspokoiła.

[3]: Porzellanfiguren Gräfenthal GmbH (1990 do…)
Po zjednoczeniu Niemiec firma zaczynała jako mała spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Ponadto za fundusze samorządowe zaczęto przekształcać fabrykę w Reichmannsdorfie w muzeum przemysłu. W pierwszych miesiącach postępowania toczyły się bardzo powoli i przetrwały jedynie dzięki sprzedaży głównie produktów, które w Gräfenthal pozostały niedokończone od czasu zamknięcia. Nowi właściciele wiedzieli, że opłakany stan fabryki wynika z ciągłych zaniedbań w czasach NRD i jedynie przykrywa dawną świetność.

Od początku przydzielono parę pracowników do wydobycia z archiwów wszystkiego, co przydatne, by wreszcie, po miesiącach poszukiwań, nowi właściciele mogli spojrzeć wstecz na pełną historię obiektu. Było tam absolutnie wszystko, czego dusza zapragnęła: katalogi, próbniki kolorów, plansze dekoracji, fotografie, a nawet stare formy używane do produkcji starych figurek Scheidiga . Wszystko tam było, nieuszkodzone, tylko czekało, aż zostanie uwolnione z grubej warstwy kurzu i ponownie użyte.

Dziś firma posiada imponującą linię produktów obejmującą ponad 10 000 modeli. Jednak wszystkie zainwestowane pieniądze i czas nie zostałyby zrealizowane bez ostatecznej zmiany nazwy: firma dumnie nosi teraz nazwę Porzellanfiguren Gräfenthal (ehemals Carl Scheidig) ⇒GmbH dla upamiętnienia swojego byłego właściciela.

Uwagi)
W okresie, w którym fabryka była główną częścią VEB Porzellanfiguren Gräfenthal, wiele przedmiotów figuralnych nosiło specjalną kombinację znaków: starszy znak Carla Scheidiga „KRONENADLER” został połączony z koroną pierwotnie używaną przez inną część kombajnu, ⇒ Wagnera i Apela . Przedmioty z tą kombinacją znaków powstały w fabryce Gräfenthal, przy użyciu dawnych form Wagner & Apel .

Wyprzedaż kolekcji.

See 11.11/ V 1