Mam na imię Becia. Jestem około 5-letnią sunią, która wygląda jak miniaturowy owczarek niemiecki – mam puszystą sierść w ciepłych odcieniach brązu, czarną maskę i miękkie, trójkątne uszy, które zawsze czujnie nasłuchują. Nie jestem duża – sięgam mniej więcej do kolana, ale w moim sercu mieści się cały świat.

Kiedyś człowiek bardzo mnie skrzywdził. Od tamtej pory boję się tego, co nieznane – gwałtownych ruchów, obcych ludzi, nowych dźwięków. Jednak każdego dnia uczę się na nowo, że dotyk może być ciepły, a głos – łagodny. Dzięki cierpliwości wolontariuszy robię coraz większe postępy: zaczynam ufać, coraz śmielej wychodzę na spacery i coraz częściej macham ogonem.

Na spacerach, gdy świat staje się zbyt głośny, chowam się za człowiekiem – tam czuję się bezpiecznie. Jeszcze nie umiem w pełni się rozluźnić, ale bardzo się staram. W środku jestem wulkanem czułości, który potrzebuje tylko czasu, żeby wybuchnąć miłością.

Szukam spokojnego domu – pełnego cierpliwości, zrozumienia i ciepła. Kogoś, kto da mi szansę na nowe życie, pokaże, że ludzie potrafią kochać, a nie tylko ranić. Marzę o swoim miejscu, gdzie będę mogła odpocząć, zaufać i znowu być szczęśliwa.

Przebywam w Schronisku dla Bezdomnych Zwierząt Canis w Kruszewie – około 100 km od Warszawy i Białegostoku.

Można mnie odwiedzić w każdy weekend w godzinach 10:00–15:00 i zabrać na zapoznawczy spacer.