Najmniejsze przeboje z Tristan da Cunha” to tytuł tomiku, który jest jednocześnie debiutem literackim Damiana Kowala. Młody poeta ma dość specyficzne spojrzenie na życie i to przekazuje w swojej poezji

Staram się żeby była smutna ale dość optymistyczna, muzyczna, bo muzyka to jeden z tematów, które znalazły się w moich tekstach i ornitologiczna, gdyż ptaki są „figurami”, które często stosuję – mówi Damian Kowal. - Inspiruję się głównie muzyką, tym co zaobserwuję w życiu, wróblem śpiewającym na gałęzi, czy przejeżdżającym autobusem. Moje literackie inspiracje czerpię z poezji Gary Snydera, klasycznej poezji chińskiej i sufickiej. Z polskiego podwórka najbardziej inspiruje mnie polski rap.
Jak mówi poeta, choć ma pesymistyczne podejście do życia i postrzega świat negatywnie, stara się dostrzegać promienie słońca i te przekazywać odbiorcom swojej twórczości.

-Myślę, że nadzieja jest takim motywem, który chciałbym pokazywać w swoich tekstach – dodaje poeta.

Damian Kowal pochodzi z Legnicy. Tu się urodził i wychował. Obecnie mieszka i pracuje we Wrocławiu. O sobie mówi: „Urodziłem się w 1990 roku i od tamtej pory jestem gdzieś pomiędzy. Największe osiągnięcie - zajęcie pierwszego miejsca w konkursie wiedzy o Legnicy. Lubię koty, kawę, śmiać z ludzi i słuchać rozmów w autobusach. Marzę o domku na północy Norwegii i pierwszym wydaniu „Unknown Pleasures” na winylu. Wierzę, że w końcu wyjdzie druga płyta The Avalanches. Mam nadzieję, że zrozumiem kiedyś mechanikę kwantową”.

Na co dzień wykonuje bardzo prozaiczne zajęcie, pracuje w sklepie. Poezja jest oderwaniem od prozy dnia powszedniego, być może kiedyś prozę zaklnie na kartach książek, ale jak mówi, do tego potrzebuje jeszcze dekady. Wiersz w dużej mierze jest sprawą chwilowego natchnienia. Proza to klasyczne rzemiosło, na które potrzeba czasu, a tego młody poeta w nadmiarze nie ma.