Uprawiając samozwańczą pracę sędziego nowej muzyki, nie zapominał Kisiel o jej ojcach, przede wszystkim o Strawińskim. My wszyscy z niego zdaje się mówić w swych tekstach autor Podróży w czasie na orkiestrę smyczkową powstałej w 1965 roku. Czy jest to sentymentalna podróż do czasów młodości, czyli do podkasanego neoklasycyzmu paryskiego spod znaku Satiego, Les Six a także neoklasycznych persyflaży Strawińskiego? I tak i nie. Muzyka Kisielewskiego w każdym, najdrobniejszym utworze ma tak indywidualny wyraz, że trudno podporządkować ją jakiejś ogólnej idei, choć chciałoby się akurat Podróż w czasie umieścić w nurcie określanym mianem neoklasycznego parodyzmu44. Muzyka tego ośmiominutowego utworu jest wesoło-smutna, a ściślej: wesoło-smutno-wesoła, bo układa się wyraźnie w formę ABA1, co już wiąże ją z pierwotnym neoklasycyzmem, który tę trzyczęściową formę przywoływał bardzo często. Kontrast między skrajnymi fazami tego jednoczęściowego utworu a jego fragmentem środkowym jest tak wyraźny, że można tu doszukiwać się jakichś głębszych, może nieuświadomionych w pełni znaczeń; w końcu podróż do źródeł czasu odkrywa czasem bolesne strony egzystencji i historii. [M. Gąsiorowska, Kisielewski, PWM 2011]