Historia polskiego jazzu z lat 1945 - 1959 w sześciu księgach wierszem

Wydawnictwo Trio
wydanie I, Warszawa 2008
miękka okładka ze skrzydełkami
184 strony

Pan Tadeusz Jazz swą formą przypomina utwór jazzowy, jazzowe wykonanie, jazzową interpretację, gdzie temat podstawowy podlega improwizacji, gdzie wykonawca odchodzi od melodii głównej, czasem dalej, czasem bliżej, potem do niej wraca. Dlatego są w tym Panu Tadeuszu cytaty, zapożyczenia, zmiany tempa, rytmu, stop pauzy, breaki. Dlatego melodię wiersza, opartego na rymach żeńskich, łamię często dysonansem w postaci rymów męskich. Autor, wieloletni dziennikarz Polskiego Radia, chciał, by ten długi wiersz, oparty na wielkiej poezji Mistrza Adama, był czymś innym, niż tylko opowieścią o jazzie tamtych lat, by był on samodzielnym utworem jazzowym.

Tomasz Stańko:
Marek opisuje początki polskiego powojennego jazzu, ja wtedy byłem za młody, by w tym wszystkim bezpośrednio uczestniczyć, w narodzinach tej muzyki w Polsce. Ale to są przecież moje muzyczne korzenie. Potem z wieloma muzykami, którzy są bohaterami tej opowieści, grałem na różnych koncertach i na płytach. I zawsze byłem bardzo wzruszony, kiedy mogłem ich poznać. Były to ciekawe lata - te zakazy grania jazzu, ten wczesny PRL, który jakoś przetrwaliśmy, ten socrealizm, który na pewien czas zatrzymał rozwój naszej kultury. Na poezji za bardzo się nie znam, choć rozumiem ją intuicyjnie, a twórczość Adama Mickiewicza kocham, szczególnie "Pana Tadeusza". Myślę, że to wielka sztuka opisać polski jazz i wszystko, co go otaczało, wierszem, trzynastozgłoskowcem. Markowi się to udało, i za to mu chwała.