Mam na imię Julka. Mam roczek i od maleńkości mieszkam w domu tymczasowym. Trafiłam tu jako zupełnie dzikie kocię – razem z moją mamą i rodzeństwem. Mama nigdy nie zaufała ludziom, i ja chyba wzięłam z niej przykład.

Moje siostry i bracia już dawno znalazły swoje domy. Ja – nadal czekam. Nie dlatego, że jestem mniej ważna. Po prostu potrzebuję więcej czasu.

Nie przychodzę na kolana, nie ocieram się o nogi. Obserwuję. Uczę się powoli, na własnych zasadach. Jestem ostrożna, ale też bardzo dzielna – kiedyś walczyłam o życie (zapalenie otrzewnej) i wygrałam. Teraz jestem zdrowa, silna i gotowa na kolejny krok.

Szukam człowieka, który nie oczekuje od razu „miziaka”. Kogoś cierpliwego, spokojnego, kto da mi przestrzeń i czas. Może nigdy nie będę kotem na kolanka – ale mogę być cichym towarzyszem codzienności.

Jeśli w Twoim sercu jest miejsce dla takiej duszyczki – odezwij się. Czekam już długo. Może właśnie na Ciebie