Obraz o roz. 55X51X1 cm (waga ok. 0,5 kg). Rama szer. 4 cm polakierowana lakierem jachtowym. Wykonanie: wysokiej jakości druk offsetowy na papierze kredowym. Zamiast szyby zastosowano poliweglan polimerowy (0,3 cm) imitujący szkło (efekt szyby). Kolekcja zawiera 24 obrazy. Odbiór przez kuriera lub osobisty. (Drugie zdjęcie jest poglądowe - nie dotyczy obrazu)

Życiorys

Urodził się w Omsku, ówczesnej stolicy obwodu akmolińskiego, wchodzącego w skład generał-gubernatorstwa zachodniosyberyjskiego. Jego ojcem był Witalis Iwaszkiewicz, zesłany na Syberię za udział w powstaniu styczniowym, a matką Leokadia z domu Karafa-Korbut. Po ukończeniu szkół wojskowych w Petersburgu, rozpoczął w 1891 służbę w armii rosyjskiej; od 1892 zawodowy oficer rosyjskiej piechoty. W 1900 brał udział w interwencji w Chinach przeciwko powstaniu bokserów.

W czasie wojny rosyjsko-japońskiej uczestniczył w obronie twierdzy Port Artur. W czasie I wojny światowej w randze pułkownika dowodził 54 pułkiem strzelców syberyjskich, potem dywizją piechoty. Za udział w bitwie pod Łodzią 1914 awansowany do stopnia generała majora i nagrodzony złotą szablą. Walczył w 1915 roku w obronie Warszawy przed armią niemiecką. Ranny pod Rygą. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu czynny w Związku Wojskowym Polaków w Rosji, został członkiem Naczpolu. Od 21 października 1917 dowodził 3 Dywizją Strzelców Polskich w składzie I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Na czele dywizji przebił się z Jelni do Bobrujska i tu skapitulował 21 maja 1918 wraz z całym korpusem przed armią niemiecką.

Jako generał podporucznik byłego I Korpusu Polskiego i armii rosyjskiej, reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[3]. Powierzono mu kierownictwo Inspektoratu Kieleckiego. 16 listopada 1918 został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kielce”. Dowodził oddziałami tłumiącymi zamieszki antyżydowskie w Kielcach, które trwały w dniach 11 i 12 listopada.

26 listopada 1918 r. został dowódcą Dywizji Litewsko-Białoruskiej, którą sformował z oddziałów Samoobron Kresowych. Od lutego 1919 dowodził grupami operacyjnymi w rejonie Wołkowyska, a od 14 marca 1919 ofensywą Wojska Polskiego przeciw oddziałom Ukraińskiej Armii Halickiej otaczającym Lwów. Po przebiciu się do Lwowa zastąpił gen. Tadeusza Rozwadowskiego na stanowisku Armii „Wschód”. W czasie walk w Galicji Wschodniej i na Wołyniu wyparł Ukraińców za Zbrucz. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził frontami: Galicyjsko-Wołyńskim, Galicyjskim i Podolskim. 25 lipca 1919 roku został awansowany na generała porucznika.

1 stycznia 1920 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz, Józef Piłsudski mianował go członkiem Kapituły Tymczasowej Orderu Wojskowego Virtuti Militari oraz nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu.

9 marca zwrócił się do Naczelnego Wodza z prośbą o przeniesienie go do rezerwy lub udzielenie mu trzymiesięcznego urlopu. Prośbę motywował złym stanem zdrowia. Z załączonego świadectwa lekarskiego wynika, że szef sanitarny frontu podpułkownik Bolesław Korolewicz rozpoznał u niego miażdżycę tętnic i następowe osłabienie mięśnia sercowego, a także objawy artretyczne w postaci bólów i obrzęków stawów kończyn górnych. W opinii doktora Korolewicza jego ówczesny stan zdrowia wymagał wstrzymania się od wykonywania wszelkich zajęć na okres trzech miesięcy i skierowania na leczenie uzdrowiskowe[7].

W kwietniu 1920, w czasie wyprawy kijowskiej, był dowódcą 6 Armii, a w sierpniu – w czasie Bitwy Warszawskiej – dowódcą Frontu Południowego. Z dniem 1 października 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika, z prawem noszenia munduru[8]. Osiadł w Warszawie. Od 20 maja 1922 roku przebywał na leczeniu w Szpitalu Ujazdowskim. 6 czerwca 1922 roku na łamach Polski Zbrojnej zdementowano pogłoski o nienależytej opiece chorego generała w szpitalu[9].

27 września 1922 Kapituła Orderu Wojskowego Virtuti Militari pozytywnie zaopiniowała wniosek o nadanie mu Krzyża Komandorskiego.

W piątek 10 listopada 1922, w Szpitalu Ujazdowskim, adiutant generalny Naczelnego Wodza, generał brygady Jan Jacyna w imieniu marszałka Polski Józefa Piłsudskiego odznaczył go Orderem Wojskowym Virtuti Militari II klasy[10]. Dekret Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z dnia 24 listopada 1922 o nadaniu orderu został opublikowany w Dzienniku Personalnym po śmierci generała – 14 grudnia 1922.

Zmarł w sobotę 25 listopada 1922 o godz. 22, w Szpitalu Ujazdowskim, po długiej, ciężkiej i nieuleczalnej chorobie. W czwartek 30 listopada 1922, w kościele św. Krzyża w Warszawie, ks. kardynał Aleksander Kakowski odprawił nabożeństwo żałobne, po którym trumna ze zwłokami generała, przewieziona została na lawecie, w asyście honorowej złożonej z batalionu piechoty i dwóch szwadronów kawalerii, na dworzec kolejowy. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w sobotę 2 grudnia 1922 we Lwowie. Kondukt przemaszerował spod Katedry Lwowskiej na cmentarz Obrońców Lwowa, gdzie zmarły pochowany został w kwaterze dowódców. Przy spuszczeniu trumny do grobu zebrani odśpiewali „Rotę”. W uroczystościach pogrzebowych udział wzięli: brat zmarłego, pułkownik Piotr Iwaszkiewicz, gen. dyw. Tadeusz Rozwadowski, w zastępstwie Naczelnego Wodza, wojewoda lwowski Kazimierz Grabowski, w zastępstwie Prezydenta Ministrów i rządu, wojewoda krakowski Kazimierz Gałecki, delegacje pułków warszawskich, krakowskich i lwowskich, przedstawiciele władz wojskowych i cywilnych, i tłumy publiczności. Nad grobem przemawiali między innymi generałowie Józef Dowbor-Muśnicki i Edmund Kessler. Śmierć generała i uroczystości żałobne pozostawały w cieniu wydarzeń politycznych w kraju – wyborów parlamentarnych i prezydenckich.