Obraz o roz. 55X51X1 cm (waga ok. 0,5 kg). Rama szer. 4 cm polakierowana lakierem jachtowym. Wykonanie: wysokiej jakości wydruk offsetowy na papierze kredowym. Zamiast szyby zastosowano poliweglan polimerowy (0,3 cm) imitujący szkło (efekt szyby). Kolekcja zawiera 24 obrazy. Odbiór przez kuriera lub osobisty.

Życiorys

Lata I wojny światowej i II Rzeczypospolitej

Urodził się 11 sierpnia 1892 w majątku Błonie (obecnie na terenie Krośniewic[3]), znajdującym się wówczas na terytorium Królestwa Polskiego będącego częścią Imperium Rosyjskiego. Jego ojciec Albert Anders[4] (1863–1942)[5] pracował jako administrator majątków ziemskich. Matką była Elżbieta, z domu Tauchert[4] (1868–1930)[5]. Oboje rodzice urodzili się w Boglewicach[5] (obecnie powiat grójecki). Byli wyznania ewangelickiego[6]. Rodzice ochrzcili Władysława w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Chodczu[7] (obecnie powiat włocławski)[a]. Miał trzech braci, którzy jak on zostali zawodowymi żołnierzami Wojska Polskiego: Karola (1893–1971), Jerzego Edwarda (1896–1977) i Tadeusza Konstantego (1902–1995)[9] oraz starszą siostrę Joannę (1891–1958)[5].

Uczęszczał do warszawskiego gimnazjum realnego. 12 października 1910 zgłosił się do służby jako tzw. Wolnoopriedielajuszczijsia ros. вольноопределяющийся (dobrowolny ochotnik)[10]. Szkoła średnia (w rosyjskiej armii nie wymagano matury), dobry stan zdrowia i zdany egzamin pozwalały skrócić służbę do roku, mieszkać poza koszarami (za własne pieniądze) i – po zdaniu egzaminu – awansować na chorążego (praporszczyka) rezerwy. Tak właśnie postąpił młody Anders, którego los rzucił do 3 Noworosyjskiego Pułku Dragonów Jej Cesarskiej Mości Wielkiej Księżny Heleny Władimirowny w Kownie. W 1912 odbył trzymiesięczne ćwiczenia rezerwy w 19 Pułku Huzarów w Rydze. Studiował sześć semestrów na Politechnice w Rydze. Podczas studiów (1911–1914)[11] został członkiem Korporacji Akademickiej Arkonia[12]. Był miłośnikiem kawalerii i koni, czego dowodem był udział w wielu międzynarodowych zawodach jeździeckich.

Anders był uczestnikiem I wojny światowej. Początkowo został przydzielony do służb aprowizacyjnych 2 Korpusu, ale 25 października 1914 na własną prośbę przeszedł do macierzystego 3 Noworosyjskiego Pułku Dragonów. Szybko awansował, otrzymując 5 listopada 1915 stopień podporucznika, 3 lipca 1916 – porucznika, a 22 listopada 1916 – sztabsrotmistrza[10]. Anders był dwa razy ranny: w głowę, w piętę oraz kontuzjowany w głowę, piersi i prawą nogę przez wybuch pocisku artyleryjskiego[13]. W 1917 ukończył skrócony kurs Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu[11][13]. Rewolucja lutowa i obalenie caratu zastały go w Rumunii, gdzie pełnił służbę jako szef sztabu 7 Dywizji Strzelców.