ZESTAW 4 tomów - wszystkie NOWE, w idealnym stanie, nadają się na prezent.

Dzienniki – pisane od dziewiątego roku życia aż do śmierci Poetki – to najintymniejszy z wszystkich tekstów Agnieszki Osieckiej. I choć w wielu swoich wierszach, z właściwą sobie lekkością, przemycała prywatny ton, dopiero tutaj wolna jest od jakiejkolwiek cenzury wobec samej siebie. Do bólu szczera, prawdziwa, a tym samym dla wielu czytelników kontrowersyjna.

DZIENNIKI 1945-50
Pierwszy tom "Dzienników" Agnieszki Osieckiej obejmuje lata 1945–1950 i otwiera wielotomową edycję. Jedno z największych i najbarwniejszych dzieł polskiego pamiętnikarstwa na pewno wywoła burzę wokół postaci autorki. Po latach narosłych mitów i plotek oddajemy głos jej samej. Zgodnie z życzeniem samej poetki – kiedy jej już nie ma. Choć przecież jest…

DZIENNIKI 1951
Jest rok 1951, w Polsce panuje stalinizm, Agnieszka ma prawie 15 lat i jest w klasie przedmaturalnej. Należy do ZMP, ale żyje pełnią życia nastolatki: koleżeńskie zwierzenia i intrygi, miłości, sport, przeżywa też rozstanie rodziców i snuje wiele nad wiek dojrzałych rozważań o filozofii, religii, o… życiu.

DZIENNIKI 1952
Rok 1952 to okres sporych zmian w życiu piętnastoletniej Agnieszki Osieckiej. Rozpoczęcie studiów dziennikarskich na Uniwersytecie Warszawskim sprawia, że wkrótce znika jej wiara w socjalizm i własną wyjątkowość, a mnożą się rozczarowania. Pojawiają się strachy, wątpliwości, zahamowania, które już nigdy jej nie opuszczą. Błyskawiczne dojrzewanie uświadamia dziewczynie także prawdę, której pozostanie wierna do końca swoich dni - życie nigdy nie powinno zastygać w skończonych formach, lecz nieodmiennie mienić się i migotać. To odkrycie zaowocowało niezgodą młodziutkiej Agnieszki na socrealizm w literaturze i filmie oraz na miłość rozumianą jako wyłączność albo małżeństwo.
Ten rok to również okres, w którym Osiecka zaczyna różnić się od rówieśników. Początkująca poetka uświadamia sobie, że jej osobiste szczęście zależy od okoliczności, na które ona nie może mieć wpływu. To moment, w którym znikają zetempowskie marzenia i szczera wiara. Agnieszka Osiecka staje do walki o swoje pragnienia z okrucieństwem życia społeczno-politycznego i uczuciowego.
Umrzeć pijanymi życiem to manifest Osieckiej, która pragnie oswoić świat, pomieścić ludzi, zdarzenia i spotkania. I nareszcie móc wypowiedzieć siebie.

DZIENNIKI 1953
Młodziutkiej panience z Saskiej Kępy zależało na samopoznaniu i osobistym rozwoju, bo – jak na córkę artysty przystało – miała silne poczucie własnego indywidualizmu. Chciała być nowoczesną, znaczącą podmiotowością – taką więc, która realnie wypływa na losy świata. Wierzyła, że kiedyś będzie działać poprzez słowo pisane – że stanie się ważną dziennikarką, pisarką, eseistką, krytyczką. Stąd tak ważna pozostawała dla niej kwestia własnych poglądów oraz ewentualnego wpływu na opinię publiczną. Dorastająca Osiecka bardzo pragnęła liczyć się, znaczyć coś dla innych ludzi, wyznaczać innym cele.
Nawiasem mówiąc, źle trafiła, bo jej młodość przypadła na czasy stalinowskiego reżimu. Silny indywidualizm, jaki ją nieodmiennie cechował, przysparzał jej w szkole i na studiach niemałych kłopotów. Ale nie tylko nowoczesna podmiotowość zmuszała ją do przelewania myśli na papier. Kolejnym bodźcem była silna skłonność do autoanalizy. Agnieszka Osiecka fascynowała się ludźmi oraz procesami interpersonalnymi, ciekawiła ją również jej własna psychika. Ubolewała, że jej współczesność ignoruje indywidualne potrzeby jednostki – także te wynikające z ludzkiej natury i duchowości.

NOTA BIOGRAFICZNA
Agnieszka Osiecka (1936–1997) – poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyser teatralny i telewizyjny, dziennikarka. Od 1954 roku związana była ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), gdzie zadebiutowała jako autorka tekstów piosenek. Prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady. Od 1994 roku była związana z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i songi. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Pośmiertnie została odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.