Powieść z wyprzedaży domowych zbiorów. Stan jak na fotografiach. Własność sprzedającego powyżej 12 miesięcy.

Książka jest tak samo niesamowita jak film, który powstał na jej podstawie. Krótka i na pierwszy rut oka niepozorna. Jest surowa, napisana prostym językiem, pozbawionym obłudy, przekłamania i niepotrzebnych ozdobników. W połączeniu z dość okrutną historią, którą opisuje, daje to dość piorunujący efekt. W samym środku lektury płakałam i nie mogłam się uspokoić (nie zdarza mi się to aż tak często), a na końcu byłam po prostu zupełnie dobita. Zdecydowanie długo się ją pamięta, tak samo jak film z Voightem i Hoffmanem, na który nabiera się ochoty po lekturze. Któremu bardziej współczuć? Rizzo? Joemu? Nie wiem, bo z każdym z nich los obszedł się niesprawiedliwie. Nawet jeśli czasem Joe bywa irytująco naiwny a Rizzo nie bardzo chce się robić czegokolwiek w celu zmiany złej passy, nie można patrzeć na nich jak na postacie zupełnie negatywne. Przyjaźń tej dość ekscentrycznej dwójki i to, co przez nią robią sprawia, że można wybaczyć im wiele grzechów. W każdym razie, mit kariery którą w Nowym Jorku może zrobić każdy, został tu bezlitośnie zrównany z ziemią.