Niepełnosprawność intelektualna wydaje się uzasadniać nieograniczone przyzwolenie na zajmowanie się jedynie niepełnosprawnością w programowych i prawnych wysiłkach, które najczęściej ograniczają autonomię w imię swoistego paternalizmu.
To, co istotne z punktu widzenia tak seksualności, jak i terapii osób z niepełnosprawnością intelektualną, to nadal mocno osadzone w społecznym dyskursie myślenie o dorosłych osobach z niepełnosprawnością jako nie-dorosłych. Książka stanowi ważny głos tak w pedagogicznym, jak i społecznym postrzeganiu niepełnosprawności w sensie mówienia o jednostkach jako o istotach sprawczych, prezentując istotną metodologicznie i empirycznie perspektywę „oddania głosu” samym osobom z niepełnosprawnością intelektualną.