Stan płyty idealny

Album od czasu premiery w maju 2002 jest uznawany za najdojrzalszą, najbardziej melancholijną płytę zespołu – często określaną jako „film bez happy endu” pełen emocji, strachu i braku perspektyw.

Wśród krytyków – i według samych muzyków – stanowi najlepszy album z ich dyskografii.

Charakterystyczne jest dla tej płyty przygnębiające, doomerowe nastrojowość, gdzie wokal Artura Rojka idealnie współgra z ponurą tematyką.