"Na południe od granicy, na zachód od słońca", czyli najnowsza powieść Harukiego Murakamiego pełna jest tak charakterystycznej dla tego autora magii codziennych zdarzeń. To wzruszająca opowieść o uroku pierwszej, dziecięcej miłości i jej konfrontacji z dojrzałym życiem. Jak płomienne może okazać się takie uczucie, gdy spotka człowieka, który wiek romantycznych uniesień powinien mieć już dawno za sobą? I czy można rozważać tę kwestię na chłodno, gdy granice między jawą a snem zdają się coraz bardziej zacierać?

Kiedy byli dziećmi, śmiało nazwać ich było można zakochaną parą. Hajime i Shimamoto po szkole godzinami słuchali razem płyt i trzymali się za ręce. Będąc małym dzieckiem Shimamoto zachorowała na polio. Od tego czasu miała sparaliżowaną jedną nogę. Hajime natomiast wychowywał się jako jedynak, trochę rozpuszczony, egoistyczny. Choć jako dzieciom dobrze im było we dwoje, ich drogi się rozeszły.

Hajime jest już mężczyzną w średnim wieku. Ma żonę, dwójkę dzieci, prowadzi bar jazzowy. Generalnie rzecz biorąc powodzi mu się świetnie. I wtedy to właśnie, po dwudziestu pięciu latach w jego życiu znów pojawia się Shimamoto. Nie widzieli się odkąd oboje mieli po dwanaście lat, a dawny sentyment odżywa ze zwielokrotnioną mocą. Hajime wie doskonale, że może stracić żonę, z którą ożenił się z miłości, lecz przecież bez namiętności. Czy dawna, dziecięca miłość zdoła go do tego popchnąć? Shimamoto przeszła operację i ma już zupełnie zdrową nogę. Hajime dopiero teraz dostrzega w niej kobietę i robi to na nim piorunujące wrażenie. Shimamoto zdaje się skrywać przed nim jakąś niepokojącą tajemnicę.