Zimowego popołudnia, kiedy wracałam do domu, z lasu przy drodze wyszedł piesek, wprost przed moje auto. Zataczał się, był zdezorientowany. Wyglądał jakby nie widział i nie słyszał. Zatrzymałam ruch, wpakowałam go do auta.
Zdjęłam „obrożę”. Wytarł się krętlik. Dziesiątki lat kręcenia żeby taki krowi karabińczyk się rozpadł. Cud...
Pewnie nie on jeden pracował na ten wielki dzień, ilu poprzedników spędziło życie na tym łańcuchu?
Myślę, że długo szedł. Mogła go zaskoczyć ta sytuacja. Ta nagła wolność. To była najbardziej mroźna doba tej zimy. Dostał na imię Mrozik.
Spał pięć dni. Podnosił się jedynie by zjeść, może dwa razy zrobił siku. Byłam pewna, że jest bardzo stary, że to ostatnie dni. Że umrze z pełnym brzuszkiem i w cieple.
Szóstego dnia zamerdał ogonem. Wstał do jedzenia. I zaczął potwornie się drapać. Miliony pcheł w tym cieple i dobrobycie zaczęły na biedaku ostre żerowanie. Skóra w strasznym stanie, twarda i czerwona. Jedna, druga kąpiel i ulga. Znów spał całą dobę.
Po tygodniu pojechaliśmy staruszka przebadać. I co się okazało? Że ma nie więcej niż 7-8 lat, wszystkie parametry w normie. Był po prostu śmiertelnie zmęczony i zmarznięty…
Więc Mrozik jest zdrowym, coraz weselszym pieskiem w średnim wieku. Według mnie to mieszaniec sznaucera średniego. Sięga do łydki, waży 10kg.
Drugim cudem byłby dom dla niego.
Proszę, spójrz na Mrozika. Tyle lat czekał na Ciebie. Zasłużył na najlepszy na świecie dom...