Posiadam na sprzedaż kolekcje monet Symbole Narodowe Rzeczypospolitej Polskiej - 7 sztuk monet

Monety nie były wyciągane z opakowań do każdej jest certyfikat i dodaję świadectwo własności.

Konstytucja 3 Maja
Pierwsza w Europie i druga na świecie!

Ustawa Rządowa z dnia 3 maja 1791 roku była dokumentem rewolucyjnym. Wprowadzała ustrój monarchii konstytucyjnej, dopuszczała możliwość zmian ustrojowych, poprawiała sytuację części obywateli i nawiązywała do trójpodziału władzy. W ciągu pierwszego roku od uchwalenia przygotowano co najmniej czternaście jej wydań, a łączny nakład oscylował w granicach 20 – 30 tys. egzemplarzy.

O konstytucji mówiono pochlebnie w salonach całej Europy. Wysoko ocenił ją Edmund Burke, ojciec nowoczesnego konserwatyzmu. Pochwalił papież Pius VI. Gratulacje przesłał także król Prus Fryderyk Wilhelm II. Ówczesny ambasador amerykański w Paryżu, a późniejszy prezydent, Thomas Jefferson, konstatował, że są tylko trzy konstytucje zasługujące na szacunek: Stanów Zjednoczonych, Polski i Francji.

Arcydzieło sztuki menniczej wybite z okazji uchwalenia Konstytucji 3 Maja

Wydarzenie tej miary co uchwalenie konstytucji majowej należało stosownie upamiętnić. W Amsterdamie w 1791 r. powstało wyjątkowe dzieło sztuki medalierskiej o bardzo bogatej symbolice, ofiarowane Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Darczyńcami byli obywatele Republiki Zjednoczonych Prowincji (Holandii) Gülcher i Mülder. Namówili do współpracy znakomitego niderlandzkiego medaliera Johanna Georga Holtzheya (1729-1808), który pracował jako mincmistrz w mennicy amsterdamskiej i utrechckiej. Wykonywał prace także dla króla pruskiego Fryderyka Wilhelma i władców francuskich.

Bogactwo symboliki i piękno wykonania

Awers medalu przedstawia wspaniały portret królewski. Stanisław August został ukazany z profilu, w wieńcu dębowym na głowie, z szarfą i Orderem Orła Białego. Wizerunek nawiązywał do wytwornego konterfektu królewskiego, który pojawił się na medalu koronacyjnym wybitym blisko trzydzieści lat wcześniej. Interesującym zabiegiem propagandowym było udekorowanie głowy monarchy liśćmi dębu zamiast lauru. Wieniec dębowy stanowił nawiązanie do tradycji starożytnego Rzymu, gdzie w ten właśnie sposób nagradzano za wyjątkowe zasługi obywatelskie. W legendzie otokowej, oprócz klasycznej tytulatury: "Stanisław August, z Bożej łaski król Polski i wielki książę litewski" umieszczono zwrot: " PATRIAE PARENS" (ojciec ojczyzny).

Główny motyw rewersu stanowiła wielopolowa tarcza herbowa Rzeczpospolitej (z herbem Poniatowskich – Ciołek) w kształcie kuli ziemskiej zwieńczonej koroną murowaną i chrystogramem (na znak religijnej tolerancji). Obok skrzydlaty geniusz trzymał w prawej dłoni czapkę frygijską jako symbol wolności, zaś w lewej gałązkę oliwną i kaduceusza. Z jego nóg opadały kajdany, symbolizujące obcą przemoc.

W tle medalier umieścił promienie słońca i oko opatrzności czuwające nad wszystkimi poczynaniami obywateli. Po lewej tronie tarczy herbowej przedstawił rózgi liktorskie, wagę i miecz sprawiedliwości na znak równego osądu dla wszystkich w kraju. W otoku znalazł się napis: " TERRORE LIBERA" (Wolni od bojaźni), a poniżej głównego motywu słowa: " EX PERHONORIFICIO COMITIORUM DECRETO D.III MAY MDCCXCI" (Chlubnym dekretem sejmu 3 maja 1791).

Replika z cennego złota w 230. rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja

Z okazji 230. rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 Maja Skarbnica Narodowa ma przyjemność zaoferować złotą replikę tego wspaniałego numizmatu, w przystępnej cenie. Została wybita w najwyższej jakości menniczej - stemplem lustrzanym, w 0,65g cennego złota próby 585/1000. Dostępnych jest jedynie 7500 egzemplarzy.
Godło narodowe Rzeczpospolitej Polskiej

Orzeł Biały od dziesięciu wieków stanowi signum państwowoprawne. Świadectwem jego znaczenia w życiu publicznym było umieszczenie go na chorągwiach, a przede wszystkim na pieczęciach królewskich. Orzeł Biały sankcjonował wszelkie urzędowe druki, jak np. konstytucje sejmowe. Po utracie niepodległości władze zaborcze starały się usuwać ten symbol polskości z przestrzeni publicznej. Został przywrócony w 1916 r. na markach polskich emitowanych przez władze niemieckie na ziemiach dawnego Królestwa Polskiego. Ustawa sejmowa z 1919 r. uznała Orła Białego w koronie za oficjalne godło państwowe Rzeczpospolitej Polskiej.

Na awersie pamiątkowego medalu widnieje od lewej orzeł Kazimierza Wielkiego, orzeł Władysława Jagiełły i orzeł Rzeczpospolitej Polskiej z lat 1919-1927. Pośrodku barwny nadruk godła II Rzeczpospolitej.

Flaga narodowa Rzeczpospolitej Polskiej

Kronikarz Jan Długosz w opisie bitwy grunwaldzkiej wspominał o wielkiej chorągwi polskiej, na której widniał misternie wyszyty orzeł biały w koronie, z rozpostartymi skrzydłami, na czerwonym tle, jako godło całego kraju. W czasach Rzeczpospolitej Obojga Narodów sztandar państwowy składał się zazwyczaj z trzech pasów, dwóch czerwonych na górze i na dole, przedzielonych białym, na którym widniał wielopolowy herb państwowy. Sejm Królestwa Polskiego w 1831 r. ustanowił biało-czerwoną kokardę narodową, "pod którą winni się łączyć Polacy". Oficjalną barwę oraz kształt flagi narodowej przyjął sejm ustawodawczy w 1919 r.

Awers emisji zdobią od lewej trzy chorągwie. Królestwa Polskiego z czasów Władysława Jagiełły, Jana III Sobieskiego i Rzeczpospolitej Obojga Narodów z 1553 r. Pośrodku barwny nadruk flagi narodowej.

Hymn narodowy Rzeczpospolitej Polskiej

Pieśnią bojową średniowiecznego rycerstwa polskiego była Bogurodzica. Śpiewano ją m.in. na polach Grunwaldu w 1410 r. W ciągu następnych wieków stała się hymnem państwowym. W 1797 r. Józef Wybicki ułożył słowa Mazurka Dąbrowskiego, zwanego także pieśnią Legionów Polskich we Włoszech. Wzruszony widokiem polskich mundurów i polską mową rozbrzmiewającą w Reggio nell'Emilia zapisał słynne słowa Jeszcze Polska nie umarła… Utwór, pełen nadziei na odzyskanie niepodległości, zyskał w XIX w. wielką popularność. Po odzyskaniu przez Polskę suwerenności uznano go za hymn państwowy. Obowiązującą wersję tekstu opublikowano w 1927 r.

Pierwsza strona medalu przedstawia od góry werset Bogurodzicy, poniżej zapis nutowy Mazurka Dąbrowskiego oraz stronę tytułową Roty. W kolorze nadruk z nazwą hymnu.

Dewiza Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej

W 1802 r. Napoleon ustanowił order Legii Honorowej, najwyższe francuskie odznaczenie. Jego dewizą były słowa Honor i Ojczyzna, które umieszczano na sztandarach wojskowych. Zwyczaj ten przyjął się także w odrodzonym wojsku polskim, co regulowała ustawa z 1919 r. Prezydent Władysław Raczkiewicz, dekretem z 15 października 1943 r., przed słowami Honor i Ojczyzna umieścił słowo Bóg. W 1993 r. zatwierdzono oficjalnie przyjęty podczas II wojny wzór dewizy Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej. Od tamtego momentu, na sztandarach, pośrodku krzyża kawalerskiego widnieje napis: Bóg, Honor, Ojczyzna otoczony wieńcem laurowym.

Awers numizmatu zdobi od lewej Krzyż Walecznych oraz dewiza Bóg, Honor, Ojczyzna w otoku z wieńca laurowego. W tle barwne wstęgi Krzyża Walecznych z 1920 r. oraz Orderu Virtuti Militari.

Najwyższe odznaczenie wojenne Rzeczpospolitej Polskiej

Order Virtuti Militari został ustanowiony podczas wojny polsko-rosyjskiej 1792 r. w obronie Konstytucji 3 Maja. Na ziemie Rzeczpospolitej wkroczyły wojska carycy Katarzyny II. Pretekstem do interwencji była pomoc dla zdradzieckich konfederatów targowickich, którzy dążyli do obalenia ustroju wprowadzonego przez Sejm Wielki. Armia polska, dowodzona m.in. przez ks. Józefa Poniatowskiego próbowała stawić opór. Pomimo przewagi rosyjskiej odniosła zwycięstwo w bitwie pod Zieleńcami 18 czerwca 1792 r. Dla upamiętnienia tego faktu król Stanisław August Poniatowski ustanowił Order Virtuti Militari, którym, jako pierwszego, odznaczył swego bratanka Józefa. Uhonorował też piętnastu innych oficerów, w tym Tadeusza Kościuszkę.

Na medalu widnieje w tle awers Gwiazdy Orderowej Virtuti Militari oraz rewers medalu Virtuti Militari z 1792 r. Pośrodku barwny nadruk z awersem Krzyża Wielkiego Virtuti Militari i wstęgą.

Wspólnym dla wszystkich emisji z zestawu motywem rewersu jest postać Polonii z Orderem Virtuti Militari i mieczem. Oddają jej honory trzej jeźdźcy: średniowieczny rycerz oraz dwaj ułani, pierwszy z czasów Księstwa Warszawskiego, drugi z okresu międzywojennego.