Od końca VIII wieku n.e. wywodzący się ze Skandynawii Wikingowie regularnie pojawiali się w Wielkiej Brytanii i na kontynencie europejskim na wyprawach raidowych na swoich langskipach. Te doskonale nadające się do żeglugi okręty bojowe o długości około 20 metrów (66 stóp) miały dziób na obu końcach, umożliwiający im dobijanie do brzegu i/lub startowanie w dowolnym kierunku. Płytkie zanurzenie wynoszące zaledwie 1,5 metra (5 stóp) dało Wikingom możliwość żeglowania lub wiosłowania po śródlądowych drogach wodnych i rzekach, umożliwiając im napadanie obszarów głęboko w głębi lądu. Dzięki tym szybkim (prędkość 20 węzłów) i bardzo zwrotnym statkom bojowym, znanym również jako „smocze łodzie”, Wikingowie zapuścili się tak daleko, jak Islandia, Grenlandia, a nawet Ameryka Północna, jak wykazały wykopaliska w osadach. – Dwuczęściowy kadłub o fakturze drewna – Części pokładu o dużej powierzchni z wieloma grawerowanymi detalami – Typowa głowa smoka – 64 oddzielne, indywidualne tarcze – Kotwica i 32 wiosła – Strukturalny żagiel – Maszt, ramię i gwint do autentycznego olinowania – Dwuczęściowy stojak – Kompleksowy zestaw kalkomanii na wszystkie tarcze i żagiel