Tytułowy bohater „Masażysty cudotwórcy”, Ganesh Ramsumir, to prosty, naiwny człowiek. Nie osiągnął powodzenia w zawodzie nauczyciela ani masażysty, mimo to nie chciał dać za wygraną. „Czuję, że jestem stworzony do rzeczy wielkich – zwykł mawiać – ale nie wiem do jakich”. W rezultacie postanowił napisać i wydać własnym sumptem książkę – swoisty katechizm hinduizmu. Wprawdzie i tym razem nie odniósł materialnego sukcesu, za to zyskał sławę jako mistyk i uzdrowiciel ludzkich dusz. A od statusu uznanego cudotwórcy już tylko krok do świata polityki...
„Masażysta cudotwórca” (1957) to pierwsza powieść przyszłego noblisty – jeszcze po debiutancku niedoskonała, lecz odznaczająca się wybitnym zmysłem satyrycznym i przenikliwym spojrzeniem na mechanizmy kolonialnej rzeczywistości. Dialogi trynidadzkich Hindusów są pełne autentyzmu i humoru. Polski czytelnik tej powieści z pewnością zwróci uwagę na jej dalekie pokrewieństwo z „Karierą Nikodema Dyzmy”.