Można smiało orzec, że to materiał live, promujący solowy album "Counterfeit 2". Bez dwuznaczności.
Martin L. Gore, człowiek, który dla Depeche Mode jest gwarantem istnienia, nagrał w 2003 roku solową płytę, a zaraz potem ten koncert. Tak w sumie od niechcenia, przez przypadek. Po sukcesie komercyjnym "Excitera" i trasie koncertowej, jednej z największych w historii grupy, lider Depeche Mode pokusił się o solową płytę. Nazywając ją, podobnie, jak poprzednią epkę, "Counterfeit".

Tytułowe falsyfikaty, to po prostu nagrania innych artystów, zaaranżowane i zagrane na nowo przez Gore’a. I choć na początku dobór nagrań lekko szokuje, to po przesłuchaniu płyty i koncertu dostajemy wyraźny przekaz: to ja, Martin L. Gore nagrałem na nowo te kawałki, a każdy z nich nosi już moje wyraźne piętno. Jest bowiem oczywiste, że skoro Gore niczego nowego nie napisał, a jedynie pozmieniał (poprzerabiał) znane utwory, to muzyka musi być ciekawa. Niezła aranżacja zatem trafia nam się od razu na początku występu. W "In My Time Of Dying" kroczący bas, efekty dźwiękowe i nastrój, lekko klaustrofobiczny, oto całe piękno tego utworu. Jakieś przeszkadzajki w tle, szumy i dźwięki skwierczącej elektroniki to obraz muzyki XXI wieku. Zanurzając się w niej dalej, usłyszymy historię rockendrollowego króla, który umarł, opowiadaną w szumie morskich fal, w szeleście cywilizacji. To "Stardust". Piękny utwór. Klasyka autorstwa Davida Essexa .

Mój ulubiony, trzeci na płycie, "I Cast A Lonesome Shadow", kto by pomyślał, że to przebój muzyki country autorstwa Hanka Thompsona . Kto by pomyślał, bo nagranie to nabrało zupełnie innego kształtu, za sprawą elektronicznych dźwięków, które wystukują rytm niczym sample ludzkiego serca. Przy tym sporo się dzieje w warstwie tzw. drugorzędnej, tam, gdzie jest miejsce na pogmatwanie melodii, na świszczące syntezatory, buczący bas i przesterowane gitary. Aż dziw bierze, że tak można.

Wśród cudeniek, które można usłyszeć jest również nagranie Julee Cruise (któż to pamięta tę panią z płyt z muzyką filmową Angelo Badalamentiego?). Niesamowicie brzmiący utwór, za sprawą nieziemskiej gitary obudowanej tajemniczą partią instrumentów klawiszowych, brzmiących niekiedy jak kościelne organy. Aż cierpnie skóra na karku i nerwowo zaczynamy oglądać się za siebie.

I jest tu wreszcie "Loverman" Nicka Cave’a. Po prostu genialne nagranie. Brak mi słów, by opisać ten utwór. Jest jeszcze, przynajmniej wśród zasługujących na uznanie nagrań "Lost In The Stars" autorstwa Kurta Weila, który brzmi momentami jakby śpiewała sama Marlena Dietrich. Za to "Candy Says" Lou Reeda to już maestria. Gitara brzdąkająca tak od niechcenia i klawisze, budujące nastrój zaciemnionej ulicy wielkiego miasta, błyskającego światłami chińskich restauracji i hałasującego klaksonami taksówek. Po prostu rewelacja.

Na szczęście są też piosenki z Depeszów. No, może trochę w "By This River" Gore niebezpiecznie zbliża się do melodyki utworu "Somebody", nagranego przez jego macierzystą formację. Może. Pewnie, jakbym się uparła, to jakieś jeszcze odniesienia znalazły by się. Nie muszę ich jednak doszukiwać, bo nie wysuwają się na plan pierwszy, a przecież nie zamierzamy się tu czepiać.

1. In My Time Of Dying
2. Stardust
3. I Cast A Lonesome Shadow
4. Only When I Lose Myself
5. Sweetest Perfection
6. Coming Back To You
7. By This River
8. Lost In The Stars
9. In Your Room
10. Walking In My Shoes
11. Never Turn Your Back On Mother Earth
12. Surrender
13. The Love Thieves
14. Candy Says
15. Loverman
16. A Question Of Lust
17. Shake The Disease