Przyjaciele - Czytelnicy, strony tej książki nie są
ani hymnem pochwalnym na cześć mojego syna - jego pokora by na to nie pozwoliła - ani opisem cierpień matki: moja powściągliwość nie może się na to zgodzić.
Podobnie jak wiele matek, zbyt wiele niestety, nosiłam w sobie syna, kochałam go, pomagałam mu żyć i cierpieć, a potem go straciłam, stając twarzą w twarz ze zniszczonymi marzeniami, z unicestwioną nadzieją. Przez wiele miesięcy tłumiłam w sobie te uczucia, a myśl o przerwaniu milczenia wywoływała we mnie bunt.
Trwało to do dnia, kiedy przeczytałam zdanie napisane przez Gilberta Cesbrona: Wówczas zadałam sobie pytanie, czy wobec faktu, że w naszej epoce ludzie przeżywają i piszą rzeczy niepotrzebne i dziwaczne, a nawet bezwstydne lub przygnębiające, mam prawo milczeć? Czyż ja, jego matka, nie powinnam spełnić ostatniego obowiązku wobec mojego syna: czy nie powinnam opowiedzieć po prostu, na użytek przyjaciół, o tym krótkim i pięknym życiu? Życiu bez historii, ale życiu, którego jakość jest wartością; o życiu, w którym cierpienie fizyczne, bardzo wcześnie poznane i przyjęte z pełną świadomością, łączy się z wewnętrzną radością, otrzymaną od Boga, we wspaniałą drogę duchową.'' Agnes Lemmens
Stron - 94