Santos to ja. Boję się obcych. Całe życie byłem poniewierany, niechciany, przeganiany. Nigdy nikt nie okazał mi serca. W schronisku pokazano mi, że ludzie potrafią być dobrzy. Nie gryzę, łaszę się, proszę o głaskanie, ale nadal mam dystans do obcych. W gabinecie weterynaryjnym trzeba zakładać mi kaganiec, bo mogę się bronić ;-) Poza tym jestem wspaniałym psem. Chciałbym mieć kogoś, kto mnie zrozumie. Czy to, że nadal się boję, skazuje mnie na dożywocie w schronisku? Czy nikt mnie nie pokocha? Nie pokaże drogi jak mam żyć?
(Santos jest piękny, kochany, mądry, ale z dystansem do obcych. Jak przekona sie, że nic mu nie grozi, wtula się w człowieka, chce być głaskany, kocha na zabój. Ma około 5 lat i waży około 13kg. Jest w kojcu z psem i suczką. Ładnie się dogadają. Nowy dom musi być świadomy, że z psem trzeba pracować. Jest w schronisku Rudnik woj świętokrzyskie.)