Zapytaj o przedmiot przez zakupem !!! Czasami może się zdarzyć że nie wszystkie przedmioty są na stanie. Aby uniknąć pustych zakupów rekomendujemy abyś zapytał o dostępność przedmiotu przed zakupem przez formularz OLX:

Magazyn Ancient Warfare, tom VIII-2 - Wojna, handel i przygoda - Walki Greków jońskich
Napisane przez Christy Beall

Temat: Wojna, handel i przygoda - zmagania Greków jońskich

Wprowadzenie: Josho Brouwers, Wprowadzenie historyczne - Walki Greków jońskich.
Zilustrowane przez Maxime'a Plasse.

Starożytni Grecy pierwotnie podzielili się na cztery główne plemiona, a mianowicie Dorów, Eolów, Achajów i Jonów. Każde z tych plemion mówiło także odrębnym dialektem (doryckim, eolskim, jońskim), z wyjątkiem Achajów, którzy używali formy doryckiej. Ateńczycy uważali się za pierwotnych Jonów i mówili odmiennym dialektem zwanym poddaszem. W tym numerze skupiamy się na Grekach jońskich. Poza Attyką Jończycy zamieszkiwali wyspę Eubeę, Cyklady oraz w koloniach osiedlanych w środkowej części zachodniego wybrzeża Azji Mniejszej, a także na wyspach u jej wybrzeży, takich jak Chios i Samos.

Źródło: Cezary Kucewicz, Grecy jońscy w okresie archaicznym - Piraci, najeźdźcy i żołnierze fortuny.

Archaiczna Ionia znajdowała się w samym centrum wczesnego greckiego świata. Grecy jońscy byli pionierami handlu i kolonizacji, eksplorując każdy zakątek Morza Śródziemnego. Rekonstrukcja wczesnych jońskich przedsięwzięć zamorskich nie jest jednak łatwym zadaniem, ponieważ zachowane źródła historyczne są nieliczne. Dokładne połączenie skrawków dowodów literackich – w tym poezji, inskrypcji i relacji późniejszych historyków – z zachowanymi zapisami archeologicznymi pozwala odkryć epicką historię jońskich piratów, najeźdźców i żołnierzy fortuny, którzy walczyli za prawie każde królestwo Bliskiego Wschodu.

Temat: Patrick Lowinger, Konflikty między Jonami a Lidyjczykami – Głód lwów.
Zilustrowane przez Davida McAllistera

Prawie siedemdziesiąt lat przed bitwą pod Termopilami Efez, ostatni klejnot greckiej niepodległości w Jonii, został dodany do korony imperium lidyjskiego. Kiedy większość ludzi myśli o starożytnej Lidii, myśli o jej legendarnym bogactwie lub o miejscu narodzin złotych monet ozdobionych symbolicznymi lwami. Lew był nie tylko narzędziem artystycznym przedstawianym na monetach: charakteryzował ambicję, władzę i bezwzględność władców lidyjskich.

Temat: Vassilis Pergalias, Przygody Fokajczyków - Jończycy na Zachodzie.

Stawiając czoła zdradliwym falom Morza Egejskiego na swoich wytrzymałych statkach wyposażonych w pięćdziesiąt wioseł, płynąc poza proste Mesyny do zachodnich krańców Morza Śródziemnego, jońscy kupcy i osadnicy wypływali z miasta Fokaea przez cały VII i VI wiek p.n.e., aby zakładać punkty handlowe i kolonie wzdłuż wybrzeży Korsyki, Galii i Iberii. Ze wszystkich Jończyków z Azji Mniejszej Fokaejczycy zasłynęli ze swoich doskonałych zdolności morskich, które pozwoliły im stopniowo eksplorować wybrzeża rozciągające się za Słupami Herkulesa. Ich obecność i sukces w tej części świata ostatecznie sprowokowały agresywną reakcję innych znaczących aktorów w regionie – Kartagińczyków i Etrusków (zwanych przez Greków Tyrreńczykami), co sprawiło, że konflikt był nieunikniony.

Rekonstruktor: Spyros Bakas, toxarchos z pomnika Nereidy - dowódca łuczników.

Toxarchos lub toxarchis był dowódcą lub oficerem grupy łuczników (toxotai). O Toxarchoi wspomina zarówno Tukidydes w konflikcie między Ateńczykami a Etolami, jak i Arrian w swoim opisie wojny między Macedończykami a Tebańczykami. Na pomniku Nereidy z Licji, datowanym na rok 390 p.n.e., widzimy unikalne przedstawienie ciężko opancerzonego łucznika, który prawdopodobnie jest przywódcą pozostałych łuczników pokazanych na scenie. Walczy u boku hoplity, co przypomina entaksę lub rodzicielstwo, w której mężczyźni z bronią rakietową towarzyszyli hoplitom w bitwie.

Temat: Sidney E. Dean, Bitwa pod Lade, 494 p.n.e. – Triremy i trechery.
Zilustrowane przez Radu Olteana.

W 494 roku p.n.e. powstanie jońskie szło źle dla Greków. Perski cesarz Dariusz I wysłał dużą armię ekspedycyjną wzmocnioną silną flotą, która odbiła wiele secesyjnych miast i wysp. Na kontynencie Milet pozostał najsilniejszym z wolnych miast greckich. Jako punkt wyjścia i polityczne centrum buntu rozpoczętego w 499 rpne, było ono ważne zarówno strategicznie, jak i symbolicznie. Persowie postanowili zająć miasto, spodziewając się upadku buntu wraz z upadkiem Miletu. Grecy jońscy zgodzili się, że walka o Milet będzie decydującą bitwą powstania jońskiego.

Temat: Michael Park, Ateny, Sparta, Persja i Grecy z Azji - Między wielkimi mocarstwami.

W następstwie bitwy pod Mycale, która miała miejsce późnym latem 479 r. p.n.e. i po potwierdzeniu, że mosty pontonowe na rzece Hellespont zostały zneutralizowane, spartański król i dowódca sprzymierzonej floty, Leotychides, wypłynął do domu wraz z sojusznikami z Peloponezu. Podczas gdy Spartanin uważał, że sezon kampanii został wykonany, Grecy z Ionii, Hellespont i Aeolia uważali inaczej. Grecy z Azji podlegali panowaniu perskiemu od czasów Cyrusa i w wyniku porażki Persów zbuntowali się. Odrzucając pogląd Leotychidesa, że ​​powinni przenieść się do Grecji, wraz z Ateńczykami i wyspiarzami pod dowództwem ateńskiego wodza Ksantypposa spędzili zimę pomyślnie oblegając Sestusa (Hdt. 9.104 Thuc. 1.89.2).

Temat: Mark McCaffery, Aleksander, Milet i Branchidae - Mistrz strategii.
Zilustrowane przez Jasona Jutę.

Jako przywódca Aleksander zalicza się do największych starożytnego świata, zarówno w opinii umysłów współczesnych, jak i starożytnych. Nie oznacza to oczywiście, że w trakcie swojej kariery nie popełnił błędów taktycznych. Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, podjęte decyzje i praktykowana polityka zostały obliczone z uwzględnieniem zarówno krótko-, jak i długoterminowych konsekwencji. Odzwierciedlają to dwa scenariusze: zdobycie Miletu w 334 rpne i masakra Branchidae latem 329 rpne.

Cechy

Specjalne: Murray Dahm, Co nosili legioniści niosący prawo? - Dosłownie Dexiolaboi.
Zilustrowane przez Angela Garcíę Pinto.

Bryłki złota z historii wojskowości można czasem odnaleźć w najbardziej nieprawdopodobnych miejscach. W Nowym Testamencie Dzieje Apostolskie 23,23 odnotowują, że trybun (Chilarchos), Klaudiusz Lizjasz, wezwał dwóch centurionów, aby utworzyli straż przyboczną Apostoła Pawła, składającą się z 200 żołnierzy, 70 kawalerii i 200 dexiolaboi. Oddział ten miał eskortować Pawła o trzeciej godzinie w nocy do Antypatris w drodze do prokuratora Feliksa w Cezarei. Z Antypatris piechota wróciła do Jerozolimy i tylko kawaleria towarzyszyła Pawłowi do Cezarei.

Debata: Duncan B. Campbell, Czy Rzymianie najechali Irlandię? - Rzymscy żołnierze w Irlandii.

Pomysł rzymskiej inwazji na Irlandię okresowo intryguje uczonych, odkąd po raz pierwszy zasugerowano go pod koniec XIX wieku. Jednak ponad sto lat badań nie przyniosło żadnych wskazówek, które gdzie indziej wskazywałyby na obecność armii rzymskiej. Niemniej jednak w niektórych kręgach nadal przedstawia się argument za najazdem Rzymian, jeśli nie jako pewny, to jako wysoce prawdopodobny. Jakie są więc podstawy sugerować, że Rzymianie najechali Irlandię?