Jeszcze w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku wielu absolwentów kierunków humanistycznych sądziło, że pisząc o człowieku i jego sprawach, filozofowie mieli na myśli albo bezpłciowy abstrakt, albo wyłącznie mężczyznę. Jak mogło dojść do takiej zbiorowej amnezji? Jak to się stało, że problematyka płci, w różnorakich aspektach obecna w dziełach większości sławnych filozofów, została zapomniana przez historyków filozofii?
W dziejach zachodniej filozofii niewątpliwie istniała silna tendencja, by upatrywać najwyższej i najbardziej istotnej cechy człowieka w abstrakcyjnym rozumie, który z kolei uznawano za cechę typologicznie męską, kobietom przypisując pejoratywnie ocenianą emocjonalność i irracjonalność. Ale ci spośród filozofów, którzy cenili poznanie intuicyjne, zwłaszcza w obszarze epistemologii drugiego, w sferze moralnej i religijnej, często uznawali równoważność odmienności męskich i kobiecych zalet lub to właśnie kobietę stawiali na piedestale człowieczeństwa. W świetle takich teorii okaleczony przez jednostronność rozumu mężczyzna wydawał się istotą wymagającą dopełnienia.

Stan dobry