Monografia polskiej XVII-wiecznej najemnej konnej formacji wojskowej. Lisowczycy dotarli aż do Morza Arktycznego, wsławili się m.in. walkami w Czechach, na Węgrzech, nad Renem, w Rosji. Znaczyli swój szlak krwią. Pozostawiali wielkie spustoszenie. Nowa edycja została wzbogacona o liczne ilustracje i mapy. Autor wprowadził również zmiany w tekście i rozszerzył niektóre rozdziały.

Pasmo wspaniałych zwycięstw, choćby Kircholm (1605), Kłuszyn (1610) czy Chocim (1621). W wypadku ostatniego, tylko powstrzymanie nawały tureckiej, choć i to nie miało odpowiednika w ówczesnej Europie. Wiele poniesionych klęsk, jak pod Sasowym Rogiem (1610), a zwłaszcza Cecorą (1620). A jednak owe wielkie zwycięstwa i klęski są rzadziej niż lisowczycy przedstawiane na kartach powieści, w wierszach i na obrazach. Brakuje rzeźb, ale pojawiły się filmy, są drużyny harcerskie Lisowczyków, a nawet konne rajdy po ziemiach, które Aleksander Józef Lisowski, jak sam relacjonował, burzył i palił... Ciągle oddziałuje złożoność zjawiska, jakim byli lisowczycy, zasięg działań, odwaga i w rezultacie traktowanie, jak wyidealizowanych zagończyków, jednocześnie zaś groza, którą budzili, potępienie, jakie wywoływali, krwawe łzy ofiar i nieszanowanie praw boskich i ludzkich.