Łaskun Katarzyna Puzyńska
Katarzyna Puzyńska, 2016
Stan dobry, widoczny na zdjęciach, minimalne zalanie kawą Lavazza Qualita na
kilku pierwszych stronach, jeszcze czuć zapach.
Redakcja
Małgorzata Grudnik-Zwolińska
Korekta Maciej Korbasiński
Warszawa 2016
Opowieści o Lipowie łączą w sobie elementy klasycznego kryminału i powieści
obyczajowej z rozbudowanym wątkiem psychologicznym. Porównywane są do książek
Agathy Christie i powieści szwedzkiej królowej gatunku, Camilli Läckberg.
W domu pewnego bezrobotnego sędziego policja odkrywa makabryczną inscenizację.
Sprawca stworzył postać składającą się z rozczłonkowanych zwłok prawnika i
nieznanej kobiety.
Wkrótce okazuje się, że na miejscu zbrodni znajduje się dowód obciążający
aspiranta Daniela Podgórskiego. Odkrycie tożsamości drugiej ofiary tylko pogarsza
sytuację policjanta.
Czyżby to Daniel był mordercą? A może to ktoś z komendy chce go wrobić w podwójne
zabójstwo?
Ale skoro Podgórski jest niewinny, to dlaczego ucieka?
KATARZYNA PUZYŃSKA
(ur. 1985) - z wykształcenia psycholog. Przez kilka lat pra-cowała jako
nauczyciel akade-micki na wydziale psychologii. Teraz całkowicie skupiła się na
realizowaniu swojej najwięk-szej pasji, czyli pisaniu. W wol-nych chwilach biega,
spaceruje ze swoimi psami i jeździ konno. Uwielbia Skandynawię i Hisz-panię.
fot. Ania Pińkowska
Pochodzi z Warszawy, ale w dzieciństwie wiele czasu spędzała w nie-wielkiej wsi
pod Brodnicą, gdzie toczy się akcja jej powieści. Jej książki cenione są za
unikatowy styl narracji, trzymającą w napięciu fabułę i doskonale dopracowane
portrety psychologiczne bohaterów. Specjalizuje się w tematyce kryminalnej, ale
swoje historie osadza w szerokim kontekście społeczno-obyczajowym. Dlatego saga o
Lipowie doceniana jest również przez wielbicieli innych gatunków literackich.
PROLOG
14
Lipowo. Wrzesień 1987
Czuł jej ręce na swoim ciele. Jak zwykle dotykala go nieśmiało. Nie patrzyli
sobie w oczy. Pewnie dlatego, że gdzieś głęboko oboje wiedzieli, że nie powinni
tu razem być. Przynajmniej on wiedział. Tylko co z tego, skoro nie potrafil
odmówić jej nieśmiałym pieszczotom? Miała w sobie coś takiego, że nie umiał jej
się oprzeć. Od tego pierwszego razu, kiedy mieli po kilkanaście lat.
Nie miał złych intencji. Nie! Wręcz przeciwnie. Kochał ją szczerze i z całego

serca. Doskonale wiedział, że nigdy żaden inny mężczyzna nie obdarzy jej takim
uczuciem. Dlatego przez te wszystkie lata modlił się gorąco, żeby przez jego
własną słabość nie doszło do jakiejś katastrofy.
- Mam teraz męża - powiedziała pomiędzy poca-lunkami, którymi ją raczył. Musimy z
tym skończyć. Naprawdę musimy
Położył delikatnie palec na jej ustach, jak ucisza się dziecko. Teraz nie miały
sensu ani te słowa, ani jego mod-litwy. Równie dobrze mogli pozwolić, żeby
przynajmniej