Sprzedam dość rzadką książkę na naszym rynku, chociaż wydana była w zawrotnej teraz ilości 100 000 egzemplarzy. Napisał ją Andrzej Makowiecki, łódzki prozaik, scenarzysta, jazzman i jeden z najwybitniejszych polskich reporterów lat 70. i 80. ubiegłego wieku. Pisał ją zaraz po zakończeniu mistrzostw, od 15 lipca do 13 sierpnia 1982 roku, czyli niecały miesiąc. Wydana została przez Krajową Agencję wydawniczą w Łodzi we wrześniu 1982 roku, czyli dwa miesiące po zakończeniu mistrzostw. Dzisiaj rzecz nie do pomyślenia.
Książka ma wymiary 11,5x15 cm, 160 stron i miękkie okładki. Znajduje się w stanie prawie idealnym. Owszem była czytana, ale to wszystko. Wiele lat leżała w szafie razem z innymi książkami, dlatego do zdjęć nie bardzo chciała się otworzyć. Jest praktycznie nie zniszczona.
Odkurzona po latach książka może i nie zachwyca, ale jakie to ma znaczenie? Wiedząc, że 41 lat temu nasi piłkarze dokopali Belgom i Francuzom, oraz potrafili postawić się wielu światowym potęgom z absolutnego topu to oglądanie dzisiejszych kopaczy jawi się jako średnia przyjemność.
Fragment książki:
„Wspaniali Francuz, uratowali finały! Zachowali się tak, jak przystało na prawdziwych sportowców. Stworzyli wraz z Polakami przepiękne, niezapomniane widowisko. Walczyli z ogniem, z pasją, chwilami miałeś wrażenie, że grają o złoto. Z początku przeważali. Po bramce zdobytej w 14. minucie przez Rene Girarda cieszyli się euforycznie. Przy stanie 3:2 dla Polaków z uporem dążyli do wyrównania, które zresztą wisiało w powietrzu. Tigana, zmieniony w 83. minucie przez Sixa, uznany został »piłkarzem meczu«. To też ma swoją wymowę. Chcieli z nami wygrać za wszelką cenę. Chwała im za to, albowiem właśnie dzięki temu nasz srebrny medal nabrał prawdziwego blasku. Nie lubię opisywać tego, co wszyscy widzieli na ekranach, ale należy się mały akapit Szarmachowi. Więc... Po dośrodkowaniu Bońka gracz ten był obiema nogami i z piłką we francuskiej bramce, a mimo to nie strzelił, i ku mojemu przerażeniu, na marginesie boiska zaczął rozgrzewać się Ciołek. Siedzieliśmy tuż nad krytą ławką trenera i rezerwowych. Zerwaliśmy się z miejsc i zaczęliśmy wrzeszczeć: »Nie zmieniać Szarmacha!«. Trudno przypuszczać, aby miało to jakiś wpływ na decyzję zdenerwowanego Piechniczka. Czuło się, że Szarmach powędruje zaraz na ławkę, i właśnie wtedy strzelił swoją wspaniałą, wyrównującą bramkę. Kropnął z biegu, z lewej nogi, tuż przy słupku i Ciołek przestał się rozgrzewać."
Miłośników futbolu zapraszam do zakupu.