Ze względu na upływający czas i świetny stan filmu posiada on znaczny walor kolekcjonerski. (patrz licznie dodane, autentyczne zdjęcia real photo mojego autorstwa. Gwarantuję rzetelność i szybką wysyłkę po zakupie.

Po oszałamiającym sukcesie Eddiego Murphy’ego w Nieoczekiwanej zamianie miejsc Johna Landisa zagrał on u niego raz jeszcze w Księciu w Nowym Jorku. Była to decyzja trafna, gdyż film okazał się hitem roku 1984. Lata 80. to dla Murphy’ego i inteligentnej komedii amerykańskiej złoty okres. Także dla Landisa, który w tamtym czasie kontynuował dobrą passę po nakręceniu Blues Brothers. Humor, jaki nam serwuje Landis jest wysmakowany i w dobrym guście, czego nie można powiedzieć o współczesnych produkcjach tego gatunku. Bez względu na to, czy Murphy obecnie zrobi coś powalającego to i tak tamta dekada należy do niego jako króla komedii., Afrykański książę królestwa Zamundo, (Murphy) wyrusza razem ze swoim kompanem (Arsenio Hall) do Ameryki na poszukiwanie narzeczonej. No i cała ta sytuacja rodzi pretekst do piętrzących się gagów, skeczy, żartów, przy których można nadal mimo upływu lat boki zrywać. Wyobraźcie sobie Murphy’ego chcącego wyglądać jak typowy nowojorczyk. Trzeba, więc zrzucić łachy książęce i przebrać się w jakimś ciucholandzie. Nasi bohaterowie to robią i wyglądają... jak „dresiarze” z dolnego Brooklynu. Do moich ulubionych scen należą te, kiedy nobliwy, potężny jak zawsze James Earl Jones, ojciec księcia ze świtą przyjeżdża do Ameryki poznać, jak to sobie synalek daje radę. A synalek chcąc się zbratać z proletariackim narodem Nowego Jorku i żyć jak miastowy, odstępuje pełen gadżetów pokój gospodarzowi kamienicy. Podobnie jest, gdy próbuje znaleźć pracę w czymś na kształt Mc Donaldsa. Tutaj Eddie Murphy jest w szczytowej formie. W takich momentach, gdy aktorzy mają apetyt na sławę ogląda się ich fantastycznie.