Wciągające powieści sensacyjne i szpiegowskie z czasów PRL. Wyprzedaż dawnych zbiorów domowych. Książki w bardzo różnym stanie, cena za całość zbiorku. Nie sprzedaję pojedynczo, robię porządki domowe.

1. Srebrzysta śmierć - Anna Kłodzińska.
2. Uważaj, Agnieszko - Sylwester Matt.
3. Kto zabił Kruka? - Danuta Frey-Majewska.
4. Szafirowe koniczynki - Albert Wójt.
5. Człowiek z lustra - Antoni Armand.
6. 3 × Omega - Tadeusz Frey.
7. Dzieci milionerów - Anna Kłodzińska.
8. W matni - Gertruda S. Sławek.
9. Śmierć nadjechała fiatem - Jerzy Parfiniewicz.
10. Czas szpiegów - Henryk Piecuch.
11. Kustosz Karpinowa - Piotr Tolski.
12. Portret szpiega - Henryk Piecuch.
13. Trzy ciosy sztyletem - Anna Kłodzińska.
14. Partytura zbrodni - Krystyn Ziemski.

Serię „Labirynt” wydawało w latach 1957–1991 Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Ukazywały się w niej „zwykłe” powieści milicyjne, ale przede wszystkim powieści szpiegowskie. Podobnie jak powieść milicyjna, również powieść szpiegowska w PRL obok funkcji rozrywkowej musiała spełniać funkcję propagandową. Przejawia się to m.in. nawiązaniem do konwencji wczesnych powieści szpiegowskich w literaturze europejskiej z przełomu XIX i XX wieku, czyli przedstawianiem PRL jako kraju, który tylko broni się przed szpiegami, sam natomiast nie wykrada tajemnic innych państw. Równie daleki od rzeczywistości i wyłącznie propagandowy był obraz Polski jako kraju wytwarzającego liczne wynalazki i technologie, na które polują szpiedzy z Zachodu. Propagandowy charakter ma też obraz wroga i skontrastowany z nim wizerunek własnych agentów. Szpiedzy z BND czy CIA nie cofają się przed morderstwami, są bezwzględni także dla swoich współpracowników i ogólnie reprezentują bardzo niski poziom moralny. Często są byłymi nazistami, a zależy im tylko na zarobku. Z kolei funkcjonariusze kontrwywiadu PRL to ludzie ideowi, z oddaniem służący ojczyźnie, przewyższający pod każdym względem swych przeciwników, także na płaszczyźnie życia prywatnego. Każda z tych historii kończy się oczywiście zwycięstwem „naszych” i – podobnie jak powieść milicyjna – nie pozostawia czytelnikowi żadnych wątpliwości co do tego, po czyjej stronie są w tym konflikcie wszystkie racje – zarówno polityczne, jak i moralne.