Wiersze śmierci (jap. jisei no ku) są charakterystyczne dla niektórych kultur, jednak szczególne dla Japonii. Chodzi o to, aby przed śmiercią wyrazić kwintesencję życia w poezji.

Wiersz śmierci był swoistym świadectwem życia i autentyczności twórczości oraz testamentem artysty. Wiersze te były często pisane na długo przed śmiercią i w miarę upływu czasu modyfikowane przez autora. Są one ostatnim twórczym śladem pozostawionym przez człowieka.

Dosłowne wyrażenie śmierci było raczej obraźliwe, stąd przedstawiano ją metaforycznie jako zachód słońca, jesień, opadające płatki kwiatów wiśni, sen czy kruka. Wiersz powinien być naturalny, neutralny emocjonalnie i zgodny z naukami buddyzmu. Śmierć w tych wierszach nie jest demoniczna i przerażająca. Przeciwnie, jest przyjazna, delikatna i łagodna. Są one świadectwem stanu ducha, któremu obcy jest paniczny lęk śmierci, ducha, który przekracza radości i cierpienia życia i przenosi nas w nieskończoność przestrzeni i wieczności.

Nie rozstrzygniemy być może wielu pytań, które pojawiają się, kiedy czyta się japońskie wiersze o śmierci, żadna analiza nie odda ich ukrytych nastrojów czy emocji. Żeby je odczuć trzeba kochać albo uzyskać świadomość nieuchronności własnej śmierci i poprzedzającego ją przemijania.

Liczba stron: 118

Format: 99 x 141 mm

oprawa miękka