Heinkel He-111 to niemiecki, dwusilnikowy średni bombowiec o konstrukcji metalowej, półskorupowej, w układzie dolnopłata z okresu II wojny światowej. Oblot protypu miał miejsce 17 listopada 1934 roku. W okresie 1934-1935 powstały trzy prototypy przeznaczone dla Luftwaffe o oznaczeniach V1, V2 oraz V3, z których ostatni stał się podstawą do stworzenia partii przedprodukcyjnej (He-111A-0), okazał się jednak nieudany, ze względu na za słabe silniki. Spowodowało to dalsze prace badawcze i eksperymenty z innymi silnikami, co ostatecznie doprowadziło do powstania He-111H, który od 1940 roku był produkowany na wielką skalę. Jako jednostkę napędową wykorzystywano (od wersji H-3) dwa silniki Junkers Jumo 211 o mocy 1100 KM każdy. To właśnie ta wersja na szeroką skalę była wykorzystywana w czasie bitwy o Anglię w 1940 roku. W toku II wojny światowej powstało kilkanaście wersji He-111, a dodatkowo każda z nich miała swoje modernizacje. Najważniejsze, oprócz wspomnianej "H", która pełniła także zadania bombowca torpedowego (He-111H-6) oraz np. samolotu oznaczającego cele innym bombowcom (He-111 H-18) to wersja "P" posługująca się dwoma silnikami Daimler-Benz DB 601A-1 i wykorzystywana min. w czasie kampanii wrześniowej. Natomiast najbardziej oryginalna to wersja He-111Z "Zwilling" (niem. bliźniaki) będąca przykładem nietypowego "połączenia" dwóch bombowców He111. Zadaniem tej nietypowej maszyny było holowania gigantycznego szybowca Me 321 lub trzech szybowców Go-242. Pojawiła się także wersja He-111Z2, która miała przenosić 4 pociski kierowane Henschel Hs-293, ale nie doczekała się ona użycia bojowego. W sumie powstało ok.6500 sztuk wszystkich wersji He-111. Dane techniczne (wersja He-111H-6): długość: 16,4m, rozpiętość skrzydeł: 22,6m, wysokość: 4m, prędkość maksymalna: 440km/h, prędkość wznoszenia: 4,3m/s, zasięg maksymalny: 2300km, pułap maksymalny 6500m, uzbrojenie: stałe-7 karabinów maszynowych MG15 lub MG81 kal.7,92mm, jedno działko MG FF kal20mm oraz jedno działko MG131 kal.13mm , podwieszane-do 2000 kg bomb.