Gra z 1992 roku, używana, w niemieckiej wersji językowej, familijna, oparta na zapamiętywaniu.

Gra składa się z planszy, na której znajduje się 30 różnych rodzajów towarów z kontrabandy, złoto, papierosy itp., każdy oznaczony małym obrazkiem i nazwą. Każdy obrazek ma pasującą płytkę, którą umieszcza się zakrytą na nim. Każdy z graczy otrzymuje pewną liczbę żetonów, a następnie bierze dwie lub trzy (w zależności od liczby graczy) płytki dla siebie, ogłaszając, które zabrał, a następnie kładąc je zakryte przed sobą. Teraz zaczyna się gra.

Gracze na zmianę rzucają kostką, a następnie poruszają się po planszy. Na początku zazwyczaj lądują na polu, na którym obrazek jest zakryty płytką. Biorą tę płytkę dla siebie i kładą ją zakrytą przed sobą, ogłaszając przy tym, co to jest. Gdy płytki zaczynają znikać, gracze lądują na polach, na których już brakuje płytki. Następnie muszą powiedzieć, kto ich zdaniem ma tę płytkę. Jeśli się zgadzają, otrzymują płytkę. Jeśli jednak wskazany gracz deklaruje, że ​​nie ma płytki, może z kolei wskazać innego gracza i tak dalej, dopóki wskazany gracz nie potwierdzi, że ma płytkę, albo gracz, który już został wskazany, zostanie wskazany ponownie. Następnie ustala się, kto naprawdę miał kafelek, przechodząc wstecz przez łańcuch oskarżeń, aż zostanie znaleziony. Właściciel, gdy zostanie zdemaskowany, przekazuje go pierwszemu graczowi, który prawidłowo go wskazał, a wszyscy gracze, którzy fałszywie oskarżyli kogoś, muszą wpłacić żetony do banku, jeden żeton za każde fałszywe oskarżenie w tej turze.