Oferuję bardzo ciekawą grę strategiczno - wojenną Kryptonim Lew Morski z wydawnictwa Novina.

Gdy sięgałem jakiś czas temu po Kryptonim: LEW MORSKI wydał mi się on jedną z najbardziej zapomnianych polskich gier wojennych. Dawniej, gdy na forach internetowych pojawiały się poświęcone mu wątki, zwykle dyskusja ograniczała się do tego, że kilka osób wspominało, iż coś takiego zostało wydane, i w zasadzie na tym rozmowa się kończyła. Niezrażony, a wręcz zachęcony tym stanem rzeczy – bo w końcu przypomina to trochę odkrywanie nowych, dziewiczych krain, co zawsze posiada swój urok – pewnego wieczora rozłożyłem grę w klubie „Agresor”. Jakież było moje zdziwienie, gdy podczas rozgrywki kolejne osoby, w tym także takie, których, znając ich planszówkowe zainteresowania, nigdy bym o to nie podejrzewał, przechodziły koło mnie i z nutką nostalgii wspominały, dzieląc się wrażeniami ze swoich niegdysiejszych rozgrywek. Część graczy była wtedy jeszcze w dość młodym wieku, więc nie do końca wszystko rozumiała i pamiętała, ale opinie większości, w tym tych, którzy z gry nieco więcej sobie przyswoili, były wyjątkowo pozytywne. Trudno o lepszą zachętę do zainteresowania się tą produkcją i napisania jej recenzji, tym bardziej, że jak do tej pory nikt nie pokusił się o to, mimo, że od jej wydania minęło już ponad 15 lat.

Podróż w dziewiczy świat gry zacząć wypada od podstawowych informacji na jej temat. Kryptonim: LEW MORSKI ukazał się w 1993 roku. Jego autorami są Wojciech Borowy i Piotr Strzelczyk, zaś wydawcą firma Novina. Gra przedstawia walki lotnicze, które przeszły do historii jako Bitwa o Anglię, a właściwie ich wycinek. Na planszy, ukazującej hipotetyczny fragment Londynu, rozgrywa się bitwa powietrzna między Niemcami, mającymi za zadanie zbombardowanie określonych obiektów, przy poniesieniu jak najmniejszych strat własnych a przeciwdziałającymi im Brytyjczykami. Akcja toczy się na heksagonalnej planszy, w oparciu o proste, klasyczne możnaby rzec reguły: najpierw ruchy i ataki wykonuje jedna strona, potem druga.

Zgodnie z instrukcją, jeden etap gry symuluje 2 sekundy. Co za tym idzie, bez wątpienia nie uda się nam rozegrać całości w czasie krótszym niż rzeczywisty. Z powyższego widać z jaką skalą czasową i jakim typem gry mamy do czynienia. Z drugiej strony, przy okazji pokazuje to jeszcze jedną rzecz: część graczy i recenzentów przy ocenianiu gier niejednokrotnie stosuje tego rodzaju argument, że jeśli rozgrywka trwa dłużej niż czas rzeczywisty, który ma ona symulować, to gra jest kiepska, trudna etc. Na przykładzie skali czasowej tej gry, widać jak demagogiczny jest to argument, bo gdyby go do Kryptonimu: LEW MORSKI zastosować, okazałoby się, że to jedna z najcięższych „dłubanin”, tymczasem jak mało której grze, tej akurat od tej strony zaatakować się nie da (wystarczy spojrzeć choćby na liczbę jednostek w scenariuszach i objętość instrukcji