Autor przedstawia językoznawstwo jako jedną z najściślejszych nauk społecznych, która dzięki metodologii może służyć jako wzór dla innych gałęzi humanistyki. Ścisłość i przejrzystość metodologiczna predestynuje ją do podjęcia badań interdyscyplinarnych, jako że język stanowi jedno z najbardziej precyzyjnych narzędzi społecznych człowieka.