Fender Goldfoil Jazzmaster - obecnie moja ulubiona gitara będąca na pograniczu jazzmastera, stratocastera i Gretscha. Ogólnie wykonana tak, że mucha nie siada, wygląda jak coś spod ręki Carlosa Lopeza z Fender Custom Shopu (polecam zobaczyć model Brawler). Pod imitującymi goldfoil puszkami schowane są minihumbuckery, zamiast jazzmasterowego tremolo mamy Bigsby, główka jest w kolorze body, klucze mają bialutkie główki odpowiadające nakładkom „witch hat” na potencjometry. Szczególnie czarny kolor korpusu i główki w połączeniu z hebanową podstrunnicą wyglądają jak milion dolarów albo kapitał kulturowy w postaci „Twoi starzy są na niebiesko na Wikipedii”. Jak to powiedziała moja dziewczyna, „idealna, żeby grać z jakimś indie zespołem live na KEXP”.

Gryf to pełne 60’s C, pewnie siedzi w ręce - to moja prywatna teoria, ale gitary z porządniejszymi gryfami lepiej brzmią i stroją i tak też jest w tym wypadku. W strojeniu pomaga też jazzmasterowy, pływający mostek - z Bigsby przy stałych mostkach bywa bardzo różnie, tutaj można spokojnie używać wajchy bez kompulsywnego poprawiania strojenia struny G czy B. Przetworniki włącza się indywidualnie za pomocą jaguarowych switchy, dzięki czemu można uzyskać stratocasterowy twang, ale także unikalne połączenie wszystkich trzech przystawek jednocześnie.

Brzmieniowo bardzo ciepła, ale z wyraźnym atakiem i separacją (stąd skojarzenie z Gretschem), choć też sprawnie udaje 2. i 4. pozycję stratocastera bądź środkowe ustawienie w telecasterze. Innym analogiem mógłby też być PRS Narrowfield. Stan byłby bardzo dobry, gdyby nie rany bojowe w postaci dwóch odprysków lakieru. Bardzo ładnie i nisko ustawiona, w zestawie pokrowiec Fendera.